«..ξαφνικά την έκαναν όλοι
κι έμεινες σαν λούπα
στο κομμάτι που σιχάθηκες…»
– της Δέσποινας Κουμαντσιώτη

Ένα ποτήρι μισοάδειο
το βλέμμα στο κενό
κι οι αναμνήσεις
η μόνη σου παρέα
μια πουτάνα που ήταν παρθένα
ένας φίλος σκιά σου πάντα
που να βρίσκεται άραγε αυτός
κάθε μέρα στο ίδιο σημείο
μόνος μετράς τα πακέτα
και τις γκόμενες που πηγαινοέρχονται
ξαφνικά την έκαναν όλοι
κι έμεινες σαν λούπα
στο κομμάτι που σιχάθηκες
στα 50 εικοσάρης ρουφάς ζωή
απο υγρά ποτήρια
και έφηβα κρεβάτια
αναγέννηση και τέλμα
στην ίδια ριζωμένη γωνιά