«Οι καλύτερες επιστολές θα διαβάζονταν σε δημόσιες εκδηλώσεις, σε σχολεία και σε πανεπιστημιακά ιδρύματα..»
– του Χριστόφορου Τριάντη

Σε μια περιοχή της Ιαπωνίας, στο νησί Σικόκου, ο κυβερνήτης Σίρο Ογκάβα, αποφάσιζε να κάνει τους κάτοικους ν’ αφήσουν για λίγο τα κινητά και τους υπολογιστές τους, και ν’ ασχοληθούν με την επιστολογραφία.

Οι πολίτες θα μπορούσαν να επικοινωνούν μεταξύ τους μόνο με γράμματα, όπως γινόταν παλιά (όχι και τόσο παλιά). Όποιοι έγραφαν καλλιγραφημένες επιστολές, συντακτικά και γραμματικά άρτιες, με λογοτεχνικό περιεχόμενο, θα αμείβονταν χρηματικά και ηθικά από μια επιτροπή που θα τις μελετούσε και θα τις επιβράβευε (θα τηρούνταν οι αρχές του σεβασμού της προσωπικότητας και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων).

Οι καλύτερες επιστολές θα διαβάζονταν σε δημόσιες εκδηλώσεις, σε σχολεία και σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, αν φυσικά το ήθελαν και οι συντάκτες τους, λόγω των προσωπικών στοιχείων που θα υπήρχαν εκεί μέσα.

Πραγματικά, πολλοί άρχισαν να γράφουν τακτικά σε αγαπημένα πρόσωπα, σε φίλους και συγγενείς, ξεχασμένους και μη, ακόμα και σε πρώην εραστές κι ερωμένες. Φρόντιζαν επιμελώς το περιεχόμενο, τις λέξεις και την ορθογραφία.

Γεννήθηκαν έτσι αριστουργήματα και η περιοχή του νησιού Σικόκου, έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα, ακόμα και στο εξωτερικό. Το σπουδαιότερο ήταν πως κι άλλα μέρη της χώρας ξεκίνησαν την ίδια «λογοτεχνική» πολιτική ενάντια στις ηλεκτρονικές συσκευές, με μεγάλη επιτυχία.