«Να ‘μαι τώρα εγκλωβισμένος στα ίδια μου τα μαλλιά. Αυτά τα δικά μου μαλλιά. Που με συντρόφευαν μια ζωή.» – της Αγγελίνας Κλαυδιανού

 

Ξάπλωσα νωρίς γιατί είχα ένα σημαντικό ραντεβού την επόμενη στις δέκα, για μένα υπερβολικά νωρίς. Δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Τα κατάφερα όταν είχα πια εντελώς παραιτηθεί από την ελπίδα ενός χορταστικού ύπνου με τα σεντόνια τυλιγμένα άγαρμπα γύρω στο κορμί να με σφίγγουν.

Όταν ξύπνησα, τα μαλλιά μου είχαν μεγαλώσει τόσο κατά τη διάρκεια της νύχτας που είχα εγκλωβιστεί μέσα τους και δεν μπορούσα να κουνήσω το παραμικρό μέλος του σώματος μου. Για μια στιγμή πίστεψα πως είχα ίσως πεθάνει με εκείνον τον λανθασμένο τρόπο που αντιλαμβάνονται τον θάνατο οι άνθρωποι. Αργότερα κατάλαβα πως βρισκόμουν χαμένος σε ένα σκληρό κουκούλι, γερά πλεγμένο από τις ίδιες μου τις τρίχες.

Η οποιαδήποτε απόπειρα κίνησης μου έφερνε έναν βαθύ πόνο μέχρι τις ρίζες των μαλλιών. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως τα ξανθά ίσια σαν πράσα μαλλιά μου θα είχαν τη δύναμη να με φυλακίσουν έτσι. «Σε λίγο θα αρχίσω να μουδιάσω» σκέφτηκα πανικόβλητος «κι αν μουδιάσω δεν θα μπορώ πια να κουνηθώ και πώς θα πάω τότε στη δουλειά μου;», σκέφτηκα και προτού μουδιάσω είχα κιόλας παραλύσει.
Ήταν πραγματικά ένα πολύ σημαντικό για εμένα ραντεβού.

Προσπάθησα να δω από τις χαραμάδες που άφηνε η πλέξη της τρίχας το ρολόι μου στο κομοδίνο. Όταν μου τηλεφώνησαν από τη δουλειά σχεδόν δεν το πίστευα, τσιμπιόμουν μπας κι ονειρεύομαι και κατέληξα στην ανακουφιστική παραδοχή «Άλλαξε η τύχη μου». Αμ, δε. Να ‘μαι τώρα εγκλωβισμένος στα ίδια μου τα μαλλιά. Αυτά τα δικά μου μαλλιά. Που με συντρόφευαν μια ζωή.

Έτυχε να μεγαλώσουν έτσι τόσο ραγδαία τη συγκεκριμένη νύχτα που ξημέρωσε στη συγκεκριμένη μέρα που είχα κανονισμένο εγώ το Ραντεβού (με τόση λαχτάρα που το περίμενα έγινε πια Ραντεβού με το Ρ κεφαλαίο). Από το σημείο που βρισκόμουν στο κρεβάτι ήταν αδύνατον να δω την ώρα κι όσο κι αν προσπάθησα να κουνηθώ αγνοώντας τον πόνο που μου σούβλιζε το κρανίο δεν τα κατάφερα.

Σε μια στιγμή, ώθησα το σώμα μου τόσο βίαια που κατρακύλησα ως την άκρη του κρεβατιού και λίγο έλειψε να πέσω στο πάτωμα. «Πρέπει να προσέχεις» είπα στον εαυτό μου. «Αν θες να φτάσεις σώος στο Ραντεβού». Πάνω από όλα όμως έπρεπε να βγω από το κουκούλι. Προσπάθησα με τα δάχτυλα να δω αν θα κατάφερναν τίποτα τα νύχια μου και βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που τα έκοβα «Γαμώτο…», είπα, «…γιατί να μην είμαι από εκείνους που τα αφήνουν μακριά».

Ένα μακρύ νύχι έστω θα ήταν η σωτηρία μου αυτή τη στιγμή. Ύστερα θυμήθηκα τα δόντια μου και χάρηκα. Είχα γερά δόντια πάλι καλά θα προσπαθούσα λοιπόν με αυτά μέχρι τελικής πτώσεως. Άνοιξα το στόμα και προσπάθησα να μην ανατριχιάσω πολύ όταν τα δόντια μου άγγιξαν τις σκληρές τρίχες, σα σύρματα μου φάνηκαν. Απόρησα. Όσο κι αν έσφιξα τις μασέλες, τίποτα. «Θα σπάσεις τα δόντια σου».

Σκέφτηκα και πάλι τη δουλειά που θα έκλεινα. Τι να το έκανα αν έβγαινα σακατεμένος από το σπίτι; Εκείνοι με χρειάζονταν αρτιμελή. Δεν είχα άλλη επιλογή. Έκανα αυτό που συνήθιζα στα δύσκολα. Φώναξα δυνατά τη μάνα μου. Δυστυχώς μέναμε ακόμα στο ίδιο σπίτι. Ευτυχώς στην προκειμένη περίπτωση.

Όταν μπήκε στο δωμάτιο έβαλε τις φωνές «Τι ώρα είναι;», τη ρώτησα χωρίς να σχολιάσω την αναστάτωση της, αν και τη συμμεριζόμουν πλήρως. Εκείνη με αγνόησε πλήρως και συνέχισε να μιλάει ακατάπαυστα για κάτι που αφορούσε το Χριστό την Παναγία και τους γνωστούς αγίους. Έτσι λοιπόν κι εγώ, σπάζοντας αυτό το κατανυκτικό κλίμα, ούρλιαξα για δεύτερη φορά την ερώτηση μου «Δέκα παρά τέταρτο», ψέλλισε η καημένη η μάνα μου και συλλογίστηκα μέσα στον πόνο μου πόσες φορές την είχα άθελα μου πικράνει.

Είχα όμως άλλα πράγματα να σκεφτώ. «Έχω ήδη αργήσει!» ,φώναξα. Έβαλα όλη μου τη δύναμη να σηκωθώ .«Θα πάω όπως και να ‘ χει». Συνέχισα να φωνάζω γιατί έπαιρνα δύναμη από τη φωνή μου. Βρέθηκα πεσμένος στο πάτωμα να κατρακυλώ, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα, ούτε για να επιταχύνω, ούτε για να σταματήσω την πορεία μου. «Σπρώξε με» διέταξα τη μάνα μου, εκείνη όμως ίσα που με έβλεπε.

Είχα μικρύνει πια τόσο πολύ, που χωρούσα να περάσω ανάμεσα από τα πόδια της. Είδα τα χνούδια που είχαν μαζέψει από κάτω οι παντόφλες της και ένα λεκέ από ελληνικό καφέ στα πλακάκια της κουζίνας, ίσως να ήταν όμως κι από παλιό αίμα.

Πέρασα το σαλόνι και σπρωγμένος από το ρεύμα του αέρα βρέθηκα στο μπαλκόνι να ισορροπώ ανάμεσα στα κάγκελα, πολύ χοντρός ακόμη για να καταφέρω να περάσω. «Σπρώξε με!», ούρλιαξα για δεύτερη φορά στη μάνα μου όμως αυτή δεν με άκουγε πια. Τόσο μικρός είχα γίνει που δεν ακουγόταν πια η φωνή μου. Ένα μπαλάκι σε μέγεθος παλάμης είχα γίνει κι όλο θα κυλούσα, αν χωρούσα να περάσω από τα κάγκελα. Μα δε χωρούσα. Ξέμεινα εκεί νύχτες και μέρες, πάντα ελπίζοντας να βρω ένα τρόπο να περάσω να φτάσω στο ραντεβού.

Δεν είχα συναίσθηση πως είχα αργήσει κιόλας υπερβολικά πως σίγουρα δεν θα με περίμεναν πια πως θα είχαν ξεχάσει ακόμη κι οι φίλοι μου το πρόσωπο και το όνομα μου Πέρασαν καλοκαίρια. Χειμώνες.

Κουράστηκα από τον αδιάκοπο κύκλο των εποχών.

Η μάνα μου φόρεσε μαύρα. Την άκουγα που έκλαιγε κι έλεγε στους συγγενείς πως εξαφανίστηκα, έτσι μια μέρα, σα να με άρπαξε κάποιος άνεμος. Μα ήμουν εκεί. Πέρασαν αιώνες ,το σπίτι κατοικήθηκε από άλλους κι άλλους. Πολλούς άλλους, που έμοιαζαν με τη μάνα μου, με εμένα, με τον αδελφό που είχα κάποτε, με την γυναίκα που αγαπούσα.

Μέχρι που ένα φθινόπωρο, κουρασμένος από τις αναπνοές μου ανάμεσα στις τρίχες των μαλλιών μου, έκανα μια απότομη κίνηση με το κεφάλι μου και το κουκούλι έσπασε. Και άρχισα ξανά να μεγαλώνω. Άνοιξαν τα κάγκελα και βρέθηκα στο κενό να αιωρούμαι για μερικές στιγμές προτού αρχίσω να πέφτω. Μα είχα γίνει πλέον Πεταλούδα ή κάτι σαν αυτό.

Τώρα μπορούσα να πετάω και δεν με ένοιαζε πια καθόλου το ραντεβού που έτσι κι αλλιώς είχα ήδη αργήσει .