Σαν έρθει η Παρασκευή αλλάζουν οι «κανόνες», πρέπει να χοροπηδάς, τουλάχιστον 30 εκατοστά πάνω απ’ το έδαφος αν είναι εφικτό, οι σκοτούρες δεν υπάρχουν πια.Το παράδειγμα από πάνω αν και τραβηγμένο απ’ όλες τις τρίχες που υπάρχουν στα μαλλιά καταδεικνύει πως μερικά πράγματα τα κάνει το μυαλό μηχανικά, βέβαια αυτό οφείλεται στο προγραμματισμό που εμείς του κάνουμε.
Το έχουμε πείσει να συμπεριφέρεται έτσι, να διαγράφει το σήμερα, το αύριο για να δώσει όλο του το είναι στο Σαββατοκύριακο που έρχεται, πριν απ’ αυτό όλα είναι άδεια, μίζερα, απλά μια πενταήμερη προσμονή.
Κάποια Δευτέρα ένας συνάδελφος μου «φόρεσε» κατά λάθος διάθεση Παρασκευής, μου είπε καλημέρα με φωνή Παρασκευής, γελούσε αδιάκοπα σαν να ήταν αυτή η ευλογημένη μέρα. Προσπάθησα να τον συνετίσω με πολλούς τρόπους, τού έδειξα το ημερολόγιο σε περίπτωση που μπερδεύτηκε, ύστερα του πρότεινα να παρατηρήσει μερικούς θλιμμένους(όπως έπρεπε λόγω μέρας) συναδέλφους που υπήρχαν γύρω, αυτός δεν έπαιρνε χαμπάρι.
Προσωπικά παρεξηγήθηκα, βρήκα την συμπεριφορά του ανάρμοστη, αποφασίσαμε με τους υπολοίπους να μην έχουμε πολλά-πολλά μαζί του, μετά σκεφτήκαμε ότι ήταν Δευτέρα οπότε ούτε μ’ αυτόν αλλά ούτε μεταξύ μας ανταλλάζαμε πολλές κουβέντες.
Αναρωτήθηκα πως θα ήταν αν είχαμε όλοι την ίδια διάθεση. Απ’ την επόμενη κιόλας μέρα αποφάσισα να τον μιμηθώ, «ντύθηκα» Παρασκευή απ’ το πρωί της Τρίτης, γελούσα ακόμη και με ηλίθια αστεία.(το συνηθίζω τέλος της εβδομάδας)
Στην αρχή είχα τύψεις τ’ ομολογώ, όσο πέρναγε ο καιρός όμως μου άρεσε, ξεκίνησα να κάνω μερικές δραστηριότητες μέσα στην εβδομάδα που πάντα ήθελα.
Σήμερα ξύπνησα χωρίς να θυμάμαι ποια μέρα είναι, τι σημασία είχε…
APODYOPTES 