«Κάθε φθινόπωρο σκέφτομαι περισσότερο.
Τι είμαι τελικά;..»
-γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Χρυσίζουν τα φύλλα,

στροβιλίζονται σε έναν τελευταίο χορό,

πέφτουν στο χώμα.

Σταγόνες βροχής τα αποχαιρετούν με ένα υγρό φιλί.

Ο κύκλος της ζωής τους έκλεισε.

Περπατώ με σκέψεις να τριγυρίζουν στο κεφάλι μου.

Κάθε φθινόπωρο σκέφτομαι περισσότερο.

Τι είμαι τελικά;

Ένα πεσμένο φύλλο πλάτανου,

μια ανάσα αγέρα,

μια σταγόνα βροχής,

ένα κυκλάμινο στη σχισμάδα του βράχου ή ο ίδιος ο βράχος;

Η ζωή μου περνά διαγράφοντας το δικό της κύκλο,

φορτώνοντας στην πλάτη μου έρωτες, λάθη, πάθη, αναμνήσεις.

Πόσο πιο εύκολος είναι ο θάνατος των φύλλων! Ακόμα κι ο τελευταίος τους χορός κρύβει μαγεία.

Ο θάνατος ο δικός μου τι θα είναι;

Το αστραπιαίο πέρασμα από την ύπαρξη στην ανυπαρξία,

ένας ατέλειωτος ύπνος δίχως ξυπνημό ή το πέταγμα της ψυχής μου στην ελευθερία;