«Πού να ‘ξερα πως κάποιοι άνθρωποι
βρέθηκαν μόνοι τους χωρίς να το θέλουν…»
– γράφει ο Νίκος Σταϊκούλης

Ένα βράδυ
κοιμήθηκα με μάτια ορθάνοιχτα
κι έλεγα μες στον ύπνο μου λόγια
που έσφιγγα με δύναμη
ανάμεσα στα χέρια μου μαζί με τα σκεπάσματα
όταν ξαφνικά έσκισε τη σιωπή της νύχτας
το γέλιο του θεού.
Πού να ‘ξερα πως κάποιοι άνθρωποι
βρέθηκαν μόνοι τους χωρίς να το θέλουν
και πόσο γρήγορα το εμείς κι αυτοί
γίνεται εγώ κι εσείς.
Καβάφη μου να λες
τι γρήγορα που οι σβηστοί άνθρωποι πληθαίνουν.

Αφού έτσι κι αλλιώς
μελαγχολώ για όσους χάθηκαν στον δρόμο
ε τι να κάνω
θα μελαγχολήσω και για σένα.