-γράφει ο Γιώργος Αλεξάνδρου
Πολύ κουραστική ημέρα σήμερα. Τηλέφωνα στη δουλειά, σύγχυση, άγχος στο γραφείο. Ύστερα ο δρόμος, τα αυτοκίνητα, το πάρκινγκ ένα χάος η Αθήνα. Οι άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι και βιάζονται να φτάσουν κάπου, αλλά δεν πάνε πουθενά βρίζοντας ο ένας τον άλλον.
Μέσα στον πανικό, γύρισα σπίτι κι άραξα λίγο στον καναπέ. Ιερή στιγμή. Έπιασα το τηλεκοντρόλ να ανοίξω την τηλεόραση, αλλά σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Πήρα ένα βιβλίο. Είναι καλύτερη συντροφιά από ένα σκεύος.
Κάθε φορά που πιάνω ένα βιβλίο, το οποίο δεν έχω διαβάσει, ανοίγω τυχαία μια σελίδα και παρατηρώ πού θα πέσει το μάτι μου. Συνήθως το μάτι πέφτει σε κάτι που μου απεγκλωβίζει κάποια εσωτερική αλήθεια ή ανάγκη, πέφτει σε κάτι που θέλει να δει, να διαβάσει, να γουρλώσει. Αυτή τη φορά δεν το πέτυχα. Αδιάφορα ξεφύλλιζα σελίδες μέχρι που το άφησα πάλι στην βιβλιοθήκη.
Έκατσα πάλι στον καναπέ, μέσα στην απόλυτη ησυχία. Μια ησυχία που άκουγα σχεδόν τα πάντα. Το αυτοκίνητο που πέρασε στην παραπάνω οδό, τα βήματα των περαστικών έξω από το παράθυρο και κάπου εκεί και ένα πετάρισμα ενός πουλιού που στάθηκε στο περβάζι μου.
Το πιο σημαντικό όμως και σοκαριστικό που άκουσα ήταν η καρδιά μου. Μα καλά πώς γίνεται να χτυπάει συνέχεια και να μην κουράζεται κι εγώ να παλεύω και να κουράζομαι για ό,τι πασχίζω να αποκτήσω; Ύστερα, άμα βάλεις και τα άλλα ζωτικά όργανα, στομάχι, χολή, πνευμόνια που ούτε που ακούγονται; Κι όμως είναι απλό! Απλώς δεν έχουν σκέψη. Άσε που δεν διεκδικούν τίποτα, απλώς προσφέρουν, όπως τα πάντα άλλωστε σε αυτό τον κόσμο, εκτός των ανθρώπων.
Πόσο απλά είναι ορισμένα πράγματα και παράλληλα πόσο πολύπλοκα. Είναι τόσο βεβαρημένες και ταλαιπωρημένες οι σκέψεις που περιβάλλουν την καθημερινότητα από μια συναισθηματική δικτατορία, η οποία ανατρέπεται με ένα πολύ απλό όπλο. Τη σιωπή. Μα κι η σιωπή καμιά φορά δεν είναι αντικειμενική.
Ξεγέλασα τη σκέψη μου: ‘’Τελικά δεν ήταν τόσο κουραστική μέρα σήμερα’’ κι η κούραση μου πέρασε.
APODYOPTES 