Οι κόσμοι και οι δρόμοι μας λοιπόν, είναι παράλληλοι. Θέλουμε να πείσουμε τον κόσμο να μπει στη «θέση» μας, αλλά έτσι αδικούμε τον εαυτό μας.

– γράφει ο Γιώργος Αλεξάνδρου

Βαδίζουμε μαζί. Εγώ στο προσωπικό μου μονοπάτι. Εσύ στο δικό σου. Μόνο τα δικά μου πόδια ταιριάζουν και χωράνε ιδανικά στις πλάκες που πατώ. Μόνο τα δικά σου πόδια ταιριάζουν ιδανικά και μοναδικά στα χνάρια που συναντάς για να ακολουθήσεις.

Οι κόσμοι και οι δρόμοι μας λοιπόν, είναι παράλληλοι. Θέλουμε να πείσουμε τον κόσμο να μπει στη «θέση» μας, αλλά έτσι αδικούμε τον εαυτό μας. Αν μπω στη θέση σου, τι θα απογίνει η δική σου ύπαρξη; Γιατί μου παραχωρείς την θέση σου τόσο πρόθυμα; Ακόμα κι αν έρθω, δεν θα κοιτάξω με τους δικούς σου εσωτερικούς νόμους. Δεν μπορεί, συνεπώς, να μπει κανείς στη θέση κανενός, όχι μόνο επειδή δεν θέλει, αλλά και διότι κατασκευαστικά ο καθένας δεν μπορεί να αντιληφθεί και να συλλάβει την εσωτερική  πραγματική και φαντασιακή νομοτέλεια του άλλου. Κανείς δεν έχει τίποτα κοινό με κανέναν. Απλώς συναντιόμαστε κι όταν συναντιόμαστε συμβαίνει μαγικά. Συμβαίνει, όταν τα συναισθήματα μας εφάπτονται κι όταν οι ερμηνείες μας, βασισμένες στο ατομικό μας σύστημα και σύνταγμα, επικοινωνούν.

Όταν συμβαίνει αυτή η καταπληκτική συγκυρία, δημιουργείται αυτούσιος και πανίσχυρος ο αόρατος δεσμός, που θα μας ενώσει και συμβαίνει αβίαστα, αυθόρμητα, πηγαία. Μας κάνει να κινούμαστε και να χωράμε παντού, όπως το νερό και λέγεται έρωτας. Ύστερα ο έρωτας  εξασθενεί και ολοκληρώνει την θητεία του για να φέρει την πραγματική γνώση, μια γνώση πάνω στην μελέτη του άλλου, μαζί με την αποδοχή του. Ύστερα από την αποδοχή, έπεται η αγάπη και η αγάπη δεν φθείρεται, διότι αν φθείρεται δεν είναι αγάπη. Δεν έχει πόνο, δεν κρίνεται από στάδια και επίπεδα  δυσκολίας κατάκτησης γιατί δεν συμπλέει η αγάπη με την κτήση. Δεν έχει σύνορα, φραγμούς και δυσκολίες, παρά μόνο ένα απέραντο γαλήνιο πεδίο.

Ας αδιαφορήσουμε λοιπόν για τις απόψεις που φορτώνουν επίθετα στην αγάπη. Δύσκολη, απαιτητική, ψυχοφθόρα, κακοπροαίρετη. Πόσο ακόμα θα πνιγόμαστε στην φυγοπονία, καταλογίζοντας με επιθετικούς προσδιορισμούς όλα τα βίτσια, τις αστοχίες, τα λάθη μας, την άγνοια μας σε αυτό που λέγεται αγάπη; Κλείσαμε τα μάτια μας στη ζωή και τα ανοίγουμε βεβιασμένα λίγο πριν τον θάνατο του ανθρώπου. Οι άμυνες πέφτουν μόνο μπροστά στο τετελεσμένο και αλλίμονο αν δεν  κατανοήσουμε πως δεν χρειαζόμαστε άλλο τις άμυνες που χτίσαμε ασυνείδητα κάποτε.

Δεν έχουμε λοιπόν καιρό για άμυνες, γιατί απλούστατα πλέον, οι άμυνες μας, μας επιτίθενται. Ας γνωρίσουμε τις αποστάσεις μας και θα έρθουμε πιο κοντά. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την εξέλιξη, την αλλαγή του δέρματος και του αναστήματος του και αυτό θα το φέρει η αγάπη και όχι η φοβία. Η φοβία φέρνει είδωλα που προκύπτουν από τους αντικατοπτρισμούς κάποιου παλαιότερου φόβου. Άλλωστε, οι εχθροί μας και οι φίλοι μας είναι τα φαντάσματα και τα πρότυπα του παρελθόντος. Το παρελθόν όμως είναι απόν και ο πραγματικός παράγοντας που δηλώνει παρών, είναι το παρόν και απ’ το παρόν, προκύπτει μόνο η αγάπη των πραγμάτων και των όντων.