Φυλαχτό μου τα χρώματα.
Ουρλιαχτό μου οι αναμνήσεις.
– γράφει η Μαρία Βούλγαρη

Αταξίδευτες αγάπες με κυκλώνουνε.

Ο πιο τρικυμιώδης μονόλογος της σκοτεινής μου φαντασίας

με καταδιώκει.

Φυλαχτό μου τα χρώματα.

Ουρλιαχτό μου οι αναμνήσεις.

Κι η νύχτα όσο ευάλωτη κι αν μου συστήνεται

δε ραγίζει ποτέ όπως το ολόγιομο φεγγάρι για να σε ξεχάσω.

Είναι στιγμές που το ολόκληρο μοιράζεται

για να γεμίσει ξανά

αδειάζοντας τις προσμονές του.

Είναι στιγμές που οι απουσίες αγκαλιάζονται

για να χορεύουν ασταμάτητα οι εμμονές μες στο σκοτάδι.

Είναι φορές που τα χαράματα

τυλίγονται με ράμματα απ’ της ανάγκης τα σημάδια.

Είναι φορές που η επιθυμία φυλακίζεται

και όλα ανατρέπονται μεμιάς για να σε προσπεράσω.

Είναι φορές που όλα επιτρέπονται

για να συνδέονται οι διαδρομές μας.

Κι αν μ’ αφουγκράζεσαι απόψε,

φόρα με ρούχο γιορτινό επάνω σου να ζεσταθώ.