Πρέπει οπωσδήποτε να αρχίσουμε να διεκδικούμε ύπαρξη.
Τέρμα πια με τα σκυφτά κεφάλια
τέρμα με τα συρμένα βήματα
ο χώρος κι η πόλη μας ανήκουν.
Κάθε βράδυ θα βγαίνουμε στους δρόμους
και θα ανάβουμε μικρές φωτιές
σε κάθε κεφάλι
καμία μεγάλη πυρκαγιά
μόνο μικρά καντήλια
που θα σιγοκαίνε την κάθε συνείδηση.

Κάθε βράδυ θα καρφώνουμε με ορμή την πόλη
όπως η σφαίρα τρυπάει το μέταλλο
θα ακούς μόνο
τον ήχο του σφυριού και του καρφιού
στο κεφάλι σου.
Θα μπαίνουμε σε κάθε μπαρ
σε κάθε σπίτι
και θα διαβάζουμε τα λόγια δυνατά
και θα χτυπάμε μετά από κάθε στίχο
τα πόδια μας στο πάτωμα
έτσι που τίποτα άλλο δεν θα ακούγεται
μόνο ο ρυθμός από το ποδοβολητό
μας στους δρόμους
και η ηχώ των λόγων μας
στο μυαλό σου.

Είμαστε η ανυπότακτη πολιτεία.
Είμαστε τα ποιήματα στο δρόμο.
Είμαστε το ουρλιαχτό.
Είμαστε το γυμνό σώμα.
Είμαστε η πτώση.
Είμαστε η μεγάλη χίμαιρα.
Είμαστε το μήλο που έπεσε
στο κεφάλι του Νεύτωνα.
Είμαστε το μήλο που δάγκωσαν οι πρωτόπλαστοι
η αιτία της εξορίας σου από τον παράδεισο.
Είμαστε το φάντασμα που κρύβεται
στην ντουλάπα σου.
Είμαστε το μπλε που καταπίνει την πόλη
πριν την νύχτα.
Τριγυρνάμε ανάμεσα στα ρούχα και το σώμα σου.
Βρισκόμαστε κάτω από τις ρόδες των λεωφορείων.

Κι αυτή τη στιγμή
το σφύριγμα που ακούς
μέσα στην ησυχία
είμαστε εμείς
που ερχόμαστε
καρφί για το κεφάλι σου.