Η περιπατητική αντικίνηση, ιδιαίτερα τη νύχτα, είναι στιγμιαία αναζωογονητική, καταλαγιάζει τις ασχήμιες και καθυστερεί τους εφιάλτες (και τις άγριες νύχτες χωρίς όνειρα). Περπατώντας, έρχονται οι μεγάλες ιδέες που λέει κι ο Νίτσε. Η  τυχαία εκλογή δρομολογίου προσφέρει υλικό για πρόζα ή για στιχοποιία (το δίλημμα ξεκαθαρίζεται σε κανένα καφωδείο, πέριξ του δρομολογίου).

Προχωρώντας, έφτασα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Τη διέσχισα κάθετα και σταμάτησα μπροστά στην προτομή του ποιητή Σ.Π* (προσφορά του συλλόγου διδασκάλων η προτομή και το βάθρο), στην άλλη πλευρά της πλατείας. Το παγκάκι δίπλα στο χάλκινο κεφάλι του ποιητή, ήταν κατειλημμένο από μια ανθρώπινη καρικατούρα. Ένας άνθρωπος ήταν ξαπλωμένος στο παγκάκι .Ήταν σκεπασμένος με κάτι βρώμικα κουρέλια. Δίπλα του ξεχώριζαν σαν σηματωροί, τρεις μισοσκισμένες πλαστικές σακούλες. Προφανώς, περιείχαν τα υπάρχοντά του ή αυτά που θεωρούσε αναγκαία. Ήταν ακίνητος σαν πεθαμένος. Ξαφνικά σαν να κατάλαβε την παρουσία μου, άνοιξε τα κατακόκκινα, από το κρύο και την πείνα, μάτια του και με κοίταξε.

Ένα βλέμμα και αυτό ήταν, αυτόματα πήρα την απόφαση να γράψω. Δεν υπήρχε περίπτωση να μιλήσω γενικά και προφορικά γι’ αυτό το ανθρώπινο βλέμμα. Δεν θα έβγαζα λόγο μπροστά σε κοινό που γυρεύει κοινοτοπίες και ενισχυτικά λογύδρια αισθηματολογιών, προκειμένου να αυξήσει τις επαφές με τις ποιητικές προτομές (και τις ευάρεστες απολήξεις). Και αφού λικνιστεί στα παρτέρια της ικανοποίησης, το ίδιο αυτό κοινό  θα συναγελαστεί ασμένως (κι ευθύς) με τους αριστογράφους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πιστεύει ότι έτσι αποκτά ευώνυμη  οπτική των τεκταινομένων, καθοριστική για το μέλλον των σωμάτων και των διακοπών (σε πακέτα). Όταν λες κάτι προφορικά κερδίζεις τις εντυπώσεις απέναντι στο  φιλοθεάμον κοινό των λογοτεχνικών (κι όχι μόνο) παρουσιάσεων. Αλλά εσύ δεν είσαι καθηγητής σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια να στρογγυλοποιείς τις σιελο-διαπιστώσεις του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Είσαι καταγραφέας ανθρώπων και αντι-ανθρώπινων πραγμάτων.

Όταν γράφεις είναι διαφορετικά. Στα γραπτά μου, δεν θα χρησιμοποιήσω αυθεντικό λεξιλόγιο, βιωματικό και ερωτικό (όπως γράφει κι ο Σ.Π* στις συμβουλές προς νέους λογοτέχνες και λογοτέχνιδες) για να φανώ ότι γνωρίζω την καθημερινότητα και καταλαβαίνω την μικροαστική και «άδικη» βιοτή. Οι σελίδες θα είναι ζωγραφισμένες με ρήματα που θα ανάβουν φωτιές, ουσιαστικά που θα στέκονται αυτόνομα, ενώ τα επίθετα θα χαράσσουν τις γραμμές σαν αλέτρια. Τα σημεία στίξης θα είναι  ανήθικες σταλαγματιές στο λευκό του χαρτιού και στο υψιπετές της σιελολογίας. Μόνο έτσι θα αποδώσω την έκφραση αυτού του ανθρώπου. Το βλέμμα του που έλεγε «Αν πεθάνω, δεν θα λείψω σε κανέναν, δεν έχω ανθρώπους να με αγαπούν (και να με πληγώνουν) ή να ελπίζουν για μένα. Δεν θα με αναζητήσει ούτε φίλος, ούτε συγγενής, ούτε η εφορία – πρόνοια (για τα επιδόματα των απόρων) και φυσικά δεν αναρωτιέμαι για οτιδήποτε. Δεν έχω άποψη, μάλλον δεν δικαιούμαι να ‘χω άποψη ούτε για τα θανατικά, ούτε για τα πολιτικά, ούτε για τα γατιά, ούτε για τους σωτήρες (κάθε μορφής και κοπής). Δέχομαι τα πάντα, όπως είναι, από την εποχή των παγετώνων και των προτομών στις πλατείες ».

*Σ.Π. : Είναι ο ποιητής Σώζων Παρόλας ( ψευδώνυμα).