Τις ώρες τις μετράς με το καρδιοχτύπι…
και τις στιγμές με τον ιδρώτα…
στο σούρουπο αφήνεις την ψυχή σου κι ύστερα κάνεις πως δε νοιάζεσαι…
βάζεις τραγούδια που σκαλίζουν το θυμό σου
(θυμός είναι, μη γελιέσαι)
και λες «έτσι μ’αρέσει»…
τα πρωινά με τον καφέ στο χέρι
τρέχει η ζωή
κι εσύ την κυνηγάς ξοπίσω…
σε φέρνει βόλτα η μοναξιά
και τη χορεύεις τάνγκο…
σπάνεις καθρέφτες,
μην πλησιάζεις,
δε σε αντέχει αυτό το είδωλο…
πήρες το σύννεφο της νύχτας
και το έκανες οξυγόνο σου,
τη μέρα θα σε πνίξει…
δαγκάνεις χείλη,
φιλάς χέρια,
σφάζεις κορμιά,
λυσσάς από έρωτα…
δεν την παλεύεις,
ούρλιαξε σαν λύκος,
στο μοβ που λάτρεψες,
να σωθείς…