Μια κραυγή ησυχίας σου έταξα
για να σπάσω σε μεγαλύτερες δόσεις ευτυχίας
κι εσύ φοβήθηκες τις ρωγμές
κι άφησες το φως απέξω να περιμένει.
Κι άρχισε να βρέχει.
Κι άρχισες να κρύβεσαι.
Κι έμεινε κοντά μου η απουσία της μοναξιάς
για να μου θυμίζει πως το φως αλλάζει χρώμα στο σκοτάδι.
Μα αν θυμάσαι, το φως με αγάπησε.
Κι εσύ που ορκίστηκες στη νύχτα ουράνιους χορούς σε κλεισμένα δώματα,
γιατί άφησες την άνοιξη μισή πριν έρθει να με πάρει ;
Πάλι σιωπηλή με άφησες
να συλλαβίζω δύο στιγμές
και να κεντάω φωτιές σε μια ανάμνηση.