Πάντα με δίχαζε ο Αύγουστος.
Στο γιόμα του
έσκιζε αλύπητα τη σάρκα μου
και μοίραζε τα κομμάτια της
σαν σε συσσίτιο
πότε σε επικείμενους φονικούς χειμώνες
πότε στη λαίλαπα ενός θέρους
που μαινόταν ακόμα στις φλέβες μου
πότε στη φθινοπωρινή υγρασία
που χάραζε τους βολβούς των ματιών μου
κι άλλοτε σε μια ανοιξιάτικη δροσιά
που φύλαγε καρτερικά
χυμούς στις χούφτες της.

Κι εγὠ -θύμα ή θύτης
μα τον Θεό
δεν ήξερα
πώς να φανώ αντάξια
στο φως ενός αυγουστιάτικου φεγγαριού
πώς να διπλώσω στα τέσσερα
το ραβασάκι μιας αυγουστιάτικης μοίρας
πώς να χαϊδέψω τη χαίτη ενός αλόγου που κάλπαζε γύρω μου
μόνο κάτι αυγουστιάτικα απογεύματα
πώς να γλυκοφιλήσω
το κεχριμπάρι στην κληματαριά μου
που γυάλιζε όλο χάρη και νάζι
μόνο τον Αύγουστο
πώς να φιλέψω για το ταξίδι του
το ξεχασμένο πετροχελίδονο της αυλής μου.

Μ’ ένα μαράζι
θα με βρίσκει πάντα ο Αύγουστος.
Που δεν μπόρεσα ποτέ
να τον τραγουδήσω ολάκερο μόνη μου
κι ας ήτανε και φάλτσα…