«Σχηματισμοί, μεγαλαυχίες και εξυπνακισμοί, γελοιότητες σε πρώτο πλάνο, μαζί με τη δυστυχία της πλέμπας και την ηδονή της μπουρζουαζίας, συμπληρώνουν το πνευματο- αναπαυτικό και εκδοτικό γίγνεσθαι. Εύρυθμο ανακάτεμα προς βρώσιν και πόσιν (και κονόμα).» 
-γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Ω, ιερή γλώσσα, πόσες και πόσες μεγάλες μορφές (γέροι μπουρζουάδες, μικροαστοί μειρακιοφόροι, μεγάλοι και μικροί έκδοτες, πωγωνάτοι, ευώνυμοι και συλφίδες) σε εγκολπώνονται καθημερινά, κομπορρημονώντας ασύστολα για τις γλωσσικές – λογοτεχνικές τους ικανότητες (σε πληκτρολόγια, σαλόνια, παρουσιάσεις και σελίδες).

Ω, οι ευφάνταστες λεξιλογίες, ατάκτως και τακτικώς ερριμμένες, αλλάζουν -προσωρινά και παρενδυσιακά – το νόημα των ιδεών, των ίδιων των λέξεων. Κάτι τέτοια ολογραφήματα τέρπουν τους «θεράποντες» της γραφής και τους κόλακες (της αντιγραφής). Εμφιλοχωρούν στους κάθετους και οριζόντιους κανόνες των συναναστροφών και των συνευρέσεων. Είναι απαραίτητα εκεί μέσα, παλαιόθεν.

Ω, οι «αθάνατες» λέξεις, και οι γραφές είναι ικανές να ταρακουνήσουν το λογοτεχνικό σύμπαν των αστικών και των μικροαστικών ονείρων (μέχρι ενός ορίου εννοείται). Φιλοδοξούν να μείνουν στην αιωνιότητα, μεγεθύνοντας τις μικροανοησίες  και τις ελευθεροστομίες. Παιχνίδια με ασθμαίνοντα σκοπό, λεκτικές παρουσίες στην έρημο χώρα. Και έπεται και συνέχεια (λεκτική και ποικίλη) για να προχωράει η τρυφή και η τύρβη (κατά τα σχέδια και τις κενολογίες). Σχηματισμοί, μεγαλαυχίες και εξυπνακισμοί, γελοιότητες σε πρώτο πλάνο, μαζί με τη δυστυχία της πλέμπας και την ηδονή της μπουρζουαζίας, συμπληρώνουν το πνευματο- αναπαυτικό και εκδοτικό γίγνεσθαι. Εύρυθμο ανακάτεμα προς βρώσιν και πόσιν (και κονόμα).

Βέβαια, είναι κι ο μεγαλοαστικός συγγραφικός πόλος που χρησιμοποιεί τις ελευθεροστομίες και τις χυδαιότητες, παρουσιάζοντάς τες ως τέχνη βιωματική. Διασώζονται από όλον τον γραφολογικό κυκεώνα οι κόλακες, είναι παντού και επαινούν τα πάντα (με αμοιβή και βολή). Είναι και κάποιοι από αυτούς που κάνουν τους κριτικούς, μιας κι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι ( ευσχήμως και πανηγυρικώς). Και οι συνδαιτυμόνες (και οι κόλακες – κριτικοί  είναι παντού) πανηγυρίζουν που ακούνε και βλέπουν τις εκκρίσεις να περιφέρονται προς πάσα γη και φθογγολογική περιοχή (υψηλοτάτη τέχνη γιατρέ μου). Όλη ετούτη η γλώσσα όμως, ετούτα νεωτερικά τα ολογραφήματα γεννούν μικρές – μεγάλες πνευματικές και στοχαστικές απελπισίες (όμοιες με αυτοκτονίες).