«Κάθε μέρα επέστρεφα. Κάθε μέρα η συνήθεια με γυρνούσε σπίτι μου. Κάθε μέρα ίδια η διαδρομή.
Σήμερα όχι. Σήμερα είμαι ζωντανός. Σήμερα η ζωή είναι απρόβλεπτη.»
– γράφει ο Δημήτρης Αθανασέλος

Κάθε μέρα επέστρεφα. Κάθε μέρα η συνήθεια με τοποθετούσε και πάλι σπίτι μου.
Κάθε μέρα ίδια διαδρομή, δίχως άξια λόγου χρονικά διαστήματα. Η μνήμη τα έσβηνε επιμελώς.
Πού και πού μικρές διαφοροποιήσεις, μπας και πείσω τον εαυτό μου ότι δεν έχω αυτοματοποιηθεί εντελώς,
ότι κυλάει ακόμη μέσα μου πηχτό το αίμα και είμαι ελεύθερος να επιλέγω τις κινήσεις μου·
ασχέτως αν είχα ήδη καταντήσει δούλος της συνήθειας,
κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με ό,τι πίστευα από τότε που έπαψα να είμαι παιδί. Εθελοτυφλούσα
και αυτό μου το ψέμα, το ψέμα απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, το πλήρωνα καθημερινά με την κακοκεφιά και τον άκρατο
κυνισμό μου. Μέρα με τη μέρα το συναισθηματικό αυτό βίωμα που είχε διαστρεβλώσει
τη στάση μου απέναντι στη ζωή έπαιρνε σάρκα και οστά. Γινόταν ένα με το αίμα, με τις φλέβες μου.
«Ιδέα μου θα ‘ναι» έλεγα, και συνέχιζα την κατά τα άλλα τυποποιημένη ζωή μου με κινήσεις ατόφιας δουλοπρέπειας.
Πολλά τα Ναι στη ζωή μου λίγα τα Όχι. Τα Μπορεί αρκετά, τα Μπορεί της ανασφάλειας , της αβεβαιότητας,
από φόβο μη ξεθαρρέψει και βγει από τα σωθικά μου το Όχι, η κινητήριος δύναμη της ζωής.
Δίχως το Όχι θα υπήρχε μόνο θάνατος, η ζωή θα ήταν ηττημένη προ πολλού. Καθημερινά όμως κάνει
την υπέρβαση της και ο θάνατος αναβάλλεται για ακόμη μία μέρα. Μία μέρα τη φορά.
Κάθε μέρα επέστρεφα. Κάθε μέρα η συνήθεια με γυρνούσε σπίτι μου. Κάθε μέρα ίδια η διαδρομή.
Σήμερα όχι. Σήμερα είμαι ζωντανός. Σήμερα η ζωή είναι απρόβλεπτη.
Σήμερα είμαι αποφασισμένος.
Η συνήθεια με είχε νεκρώσει, μη θαρρείς που ανέπνεα.
Πολλοί νεκροί άλλωστε αναπνέουν. Το βλέμμα τους όμως μαρτυρά πρόωρο θάνατο.
Η κενότητα των ματιών ελλείψει σκοπού, αποτυπώνεται στο βλέμμα τους. Εξάλλου ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς τους νεκρούς.
Μόνο κάτι κύτταρα αντιστέκονταν ακόμη σθεναρά και φώναζαν όχι παρά το ναι της συνήθειας.
Σήμερα ξεκίνησε ξανά η εμπειρία μου με τον χρόνο και τον χώρο. Διαφορετική από αυτή της γέννησης.
Η αμνησία μου παρέρχεται.
Μπολιάστηκε και πάλι σπόρος ζωής εκεί που άλλοτε είχε εκλείψει η ελπίδα.
Τα πάντα καινούρια. Άλλαξε σκοπιά η θέαση της ύπαρξης, άλλαξε και η ζωή.
Η καινή μου Διαθήκη, η Διαθήκη της αέναης αλλαγής.