Σε μίμηση του Αργύρη Χιόνη

Κάποιες φορές
δεν ξέρουμε τι
να κάνουμε τα μάτια μας.
Τα αφήνουμε αμήχανα
πάνω στο τζάμι του μετρό
πάνω στο πόδι μας
τα γυρνάμε γύρω γύρω
δήθεν πως κάτι ψάχνουμε
τα κλείνουμε
δήθεν πως κάτι σκεφτόμαστε
δεν μπορούν κι αυτά
να μένουν στο ανούσιο
βυθίζονται λοιπόν
σε μια βαθιά αστοχία.

Όμως τα μάτια μου
όταν σε βρήκαν
λες κι ανακάλυψαν επιτέλους
τη μόνιμη θέση τους
ή αν θες, σαν χρόνιοι μετανάστες επαναπατρίστηκαν.