«…δεν το ήξερες πως οι βεβαιότητες
έχουν μυτερές προεξοχές για να σπάνε το λευκό σου τσόφλι
γι’ αυτό τις ακονίζεις…»

– γράφει η Μαργαρίτα Παπαμίχου

Και μπαίνεις στη ζωή όπως το μολύβι στην ξύστρα
πας και λιγοστεύεις
ταΐζοντας το αύριο με όλα τα χθες που είναι τώρα
θέλεις να του δώσεις σχήμα
και χάνεις το σχήμα σου
δεν το ήξερες πως οι βεβαιότητες
έχουν μυτερές προεξοχές για να σπάνε το λευκό σου τσόφλι
γι’ αυτό τις ακονίζεις
και ζητάς αναβολή εκεί που θα έπρεπε να αυξήσεις ταχύτητα
και περιστρέφεσαι γύρω από τον κεκλιμένο σου άξονα
μην αφήνοντας ευρήματα που να αποδεικνύουν πως έστω περπάτησες
και αργείς
και φοβάμαι πως στο τέλος θα γίνεις κι εσύ ένα ποίημα