Ήθελα να ήμουν σκύλος στην ξέφραγη αυλή
Να παριστάνω τον πεθαμένο με τα πόδια ανάσκελα
Να γλείφω τ’ αχαμνά μου με σπουδή όταν ξυπνάω
Να ζητιανεύω με ξελιγωμένο βλέμμα την τελευταία μπουκιά στο λαδόχαρτο
Να μπαινοβγαίνω στις ανοιχτές πόρτες
Να τους αφήνω να με πείθουν πως με θέλουν
Να μάθω να ξεχωρίζω το ξουτ απ’ το ουστ
Να τους κάνω χαρούλες όταν έρχονται
Να κάνω πως δεν καταλαβαίνω όταν με διώχνουν
Κι ας τους ακούω τελευταία να ψάχνουν κλειδαριά για την ξέφραγη αυλή
Μπορεί και να θέλουν να με κρατήσουν μέσα