«για αυτό ξέρω, όταν τρως μέλι με τα δάχτυλα, θα με θυμάσαι.
Κι αν έκανα τότε έστω μια σωστή κίνηση σ’ εκείνη την παρτίδα σκάκι, θ’ αναρωτιέσαι αν σε θυμάμαι κι εγώ.
Κι αν έκανα παραπάνω από μία, θα λες πως όχι.»
– γράφει η Έλενα Κτενοπούλου

η νύχτα,
σου είπα ένα βράδυ που επέμενες ν’ αφήσεις το φως ανοιχτό.
Η νύχτα φτιάχτηκε για να μας τυφλώνει. Να μας πει πως έχουμε κι άλλους τρόπους να αντιλαμβανόμαστε τη πραγματικότητα πέρα απ’ τα μάτια.
Φτιάχτηκε για να θυμόμαστε καμιά φορά ν’ ακούμε.
Για να πάψω απόψε ν’ αναρωτιέμαι τι σημαίνει ο τρόπος που με κοιτάς, μόνο να με νοιάζει να μάθω τη μυρωδιά σου, να σου μετρήσω τα δάχτυλα, να δω αν είναι δέκα κι εσύ να μου δίνεις δύο φορές το ίδιο και να μου βγαίνουν έντεκα και να γελάς και το γέλιο σου ν’ ακούγεται αλλιώς χωρίς να σε κοιτάζω. Να το ακούω να κλιμακώνεται και να σε νιώθω να τινάζεσαι και να ανασαίνεις γρήγορα.
Εικόνα από ήχο.

βλέπεις, υπάρχουν γεγονότα στη ζωή που χωρίζουν το χρόνο.
Δημιουργούν, έτσι νοητά κεφάλαια, τα «πριν από» και τα «μετά από».
Και υπάρχουν και κάποια άλλα πιο σπάνια που καταργούν το χρόνο και ακυρώνουν τα πριν και τα μετά μας.
Μας θέλουν μόνο με το ρήμα «είμαι» γυμνό από κάθε χρονικό ή άλλου είδους προσδιορισμό ή άλλοτε αναγκαίο ετεροπροσδιορισμό.
Ακολουθώντας το νήμα του ίδιου παράλογου συλλογισμού, είναι εκείνες οι στιγμές που καταργούν τα πριν και τα μετά, που τα δικαιώνουν και μας επιτρέπουν – καμιά φορά αθόρυβα – να τ’ αντέχουμε. Ν’ αντέχουμε την τόσο εξωφρενικά εξουθενωτική ζωή σε όλη την ασήμαντη μικρότητά της.

για αυτό ξέρω, όταν τρως μέλι με τα δάχτυλα, θα με θυμάσαι.
Κι αν έκανα τότε έστω μια σωστή κίνηση σ’ εκείνη την παρτίδα σκάκι, θ’ αναρωτιέσαι αν σε θυμάμαι κι εγώ.
Κι αν έκανα παραπάνω από μία, θα λες πως όχι. Κι εγώ θα γελάω μέσα στους τοίχους μου με την άγνοιά σου και μάλλον μαζί μου θα γελάει κάποιος περαστικός. Που έτυχε να με ξέρει απ’ το μέλλον.

αισθάνομαι το δέρμα μου πολύ αφυδατωμένο τελευταία.
Μη ρωτήσεις. Πίνω νερό.
Φταίει που μου λείπουν τα υγρά σου.
Θα τ’ αντικαταστήσω απόψε με μια ενυδατική να μη γεράσω πρόωρα και ξεμείνω μόνη.
Μη μου στερήσουν επαφή κάποτε κάποιες ρυτίδες.
Τα μάτια σου, λες, είναι πράσινα.
Είναι καστανά.
Στον ήλιο γίνονται μελί.
Τα μάτια σου είναι ένοχα – όπως κι αν τα ονομάζεις.
Ανεξαρτήτως χρώματος, σχήματος κι ηλικίας.
Μοιάζουν με τα δικά μου.
Κι αν απόψε βλέπουν και τα τέσσερα ουρανό.
Τα δικά μου λένε «γεια σου»