Δεν γράφω πλέον, γιατί τραγουδώ.

Δεν γράφω, αν και θα ‘θελα-
Όμως η θλίψη μου δεν είναι αρκετή για να σπρώξει το χέρι μου.

Δεν γράφω, διότι οι λέξεις δεν με πνίγουν, πηχτές σαν πίσσα.
Δεν με κρατούν άυπνη τα μεσάνυχτα.
Δεν με καταδιώκουν πια.

Οι λέξεις δεν μου τυραννούν τα δόντια,
Τα αυτιά μου δεν κρυφακούν το τρίξιμο τους.

Δεν γράφω πλέον γιατί το μυαλό μου δεν κουδουνίζει.
Η καρδιά μου χτυπά σαν ρολόι, όχι σαν σήμαντρο.

Το ‘ξερα εξάλλου πως ο αφρός της δυστυχίας μου είναι η τέχνη μου.
Τώρα μου μένει μόνο να τον ξεράσω, για να θυμηθώ πως το έκανα τόσο αβίαστα παλιά.