τι ψάχνεις; αν ψάχνεις εμένα, έχω κρυφτεί.
δε θα με βρεις εδώ. κρύβομαι εδώ και καιρό από κάτι φόβους που με κυνηγούν.
αλλάζω τις κρυψώνες μου και έτσι δε με βρίσκουν.
μέσ’ το μυαλό μου, πίσω από σκέψεις τρύπωσα.

έχω ένα μικρό αστέρι να φωτίζει το κρεβάτι μου. το ανάβω τη νύχτα με σπίρτο και τ’ αφήνω να καίγεται.

τα χείλη μου, τα δάγκωσα και στάζουν αίμα,
το αίμα λέει προσευχές
να τις ακούνε οι τοίχοι,
τις ικεσίες της προσμονής για να’ χουν κάτι να χλευάζουν.

Οι τοίχοι άλλοτε με κρύβουν απ’ τους φόβους
κι άλλοτε με κλείνουν μέσα μαζί τους
εγώ κι εκείνοι σε αναμέτρηση,
σαν σε ρινγκ,
με μόνο θεατή το αστεράκι που καίγεται.

Όταν τελειώσουν τα όνειρα
και ξημερώσει πάλι, θυμήσου με,
θυμήσου με ξεσκέπαστη δίπλα σου
να κοιτάζω το ταβάνι – ως που να κοιτάξεις αλλού.
μετά εσένα.
μετά το ταβάνι
μετά το παράθυρο
μετά εσένα πάλι –

εσύ είσαι το πάλι μου, είσαι το ξανά μου, το μόνο.
άλλο ξανά δεν έχω.
όλα μου φτάναν μια φορά
κι όλα τα τέλη, τέλη. δίχως κρυφές συνέχειες,
δίχως επαναλήψεις.

μα το δικό σου όνομα σαν μυστικό στάθηκε στα χείλη μου
και θέλησε χίλιες φορές να ειπωθεί και πάλι
κι όποιος δεν το’ μαθε ακόμα να το μάθει,
να το πει κι αυτός, κι ο άλλος
κι όπου γυρνώ να λένε τ’ όνομά σου.
να το λένε πάλι. Ξανά.
να το λέω κι εγώ μιας και ξέχασα τις άλλες λέξεις.

κι όταν στον κόσμο τίποτα δεν ακούγεται πια παρά οι συλλαβές που σε αποτελούν
εσένα ν’ ακούσω να λες το δικό μου
τα πέντε γράμματα απ΄τη φωνή σου τα θέλω,
να γδάρεις τα σύμφωνά μου στον ουρανίσκο σου και να μου τραγουδήσεις από φωνήεντα ό,τι έχουμε κοινό

να σβήσεις τ’ αστεράκι σε μια εκπνοή, να μείνουμε οι δυο μας,
να μη γελάνε οι τοίχοι πια, μόνο να μας ζηλεύουν – γιατί εκείνοι στατικοί κι εμείς λάστιχα γίναμε
και να πω μια φορά πάλι τ’ όνομα σου σαν να μην είναι μυστικό,
να μη δαγκώνω πια τα χείλη.