«Αιμάτινα φιλιά
ξεγυμνώνουν
τη μωλωπισμένη
σάρκα μου…»-γράφει η Μαρία Κατσίκα

Σημειώματα αυτοκτονίας
αναβλύζουν ξυράφια,
ανώφελους έρωτες,
κραυγές ηλεκτρικές.
Φωτιστικό οινόπνευμα
στις διεσταλμένες
κόρες τους
κυλά, ενώ διαβάζουν
«Ήταν αναπόφευκτο.»

Κουρνιάζω στο
αναφιλητό μου.
Κραδαίνω διπλές
κόκκινες γραμμές
εκτελεσμένων συνταγών:
τα όνειρά μου
τρυπιούνται
απ’ τις λόγχες τους.
Αιμάτινα φιλιά
ξεγυμνώνουν
τη μωλωπισμένη
σάρκα μου.
Σαπίζουν την
καρδιά μου.

Σφαίρα.
Θαλάμη.
Σκανδάλη.
Γεμάτη υποσχέσεις
Μηχανικοί κρότοι
σφυρίζουν αλήτικα
κάτω απ’ το
φλεγόμενο ουρανό.
Γεύση αίματος
αναμεμειγμένη
με σκόνη.
Έπειτα, σωπαίνω.