[Βιογραφικό Σημείωμα]

Ο Μίλτος Σαχτούρης γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του δικαστικού και κρατικού νομικού συμβούλου Δημητρίου Σαχτούρη και δισέγγονος του ναυάρχου και αγωνιστή του ’21 Γεωργίου Σαχτούρη από την Ύδρα. Το 1937 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, εγκατέλειψε όμως τις σπουδές του στο τέταρτο έτος και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία, ζώντας από την πατρική του περιουσία.

Το 1944 δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα και ένα χρόνο αργότερα εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Η λησμονημένη. Ακολούθησαν οχτώ ποιητικές συλλογές που εκδόθηκαν και στο συγκεντρωτικό τόμο Ποιήματα (1945-1971) του 1977, καθώς επίσης τα Χρωμοτραύματα (1980) και τα Εκτοπλάσματα (1986).

Η τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια» κυκλοφόρησε από τον Κέδρο το 1998.  Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση έργων του Μπέρτολντ Μπρεχτ και του Φραντς Κάφκα και συνεργάστηκε με περιοδικά όπως Τα Νέα Γράμματα, Το Τετράδιο, Τα Νέα Ελληνικά, Το τράμ, Η λέξη.

Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό ποίησης της ιταλικής ραδιοφωνίας (1956), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1962), τη χορηγεία του ιδρύματος Φορντ (1972), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1987 για τη συλλογή Εκτοπλάσματα).

Ο Μίλτος Σαχτούρης ξεκίνησε να γράφει ποιήματα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, όταν ακόμη ήταν φοιτητής στη Νομική. Τότε γνωρίστηκε με το Νίκο Εγγονόπουλο και ήρθε σε επαφή με το καλλιτεχνικό ρεύμα του υπερρεαλισμού, τα μηνύματα του οποίου αφομοίωσε δημιουργικά στην πορεία του προσδιορισμού της προσωπικής του ποιητικής έκφρασης.

Η ποίησή του κυριαρχείται από συμβολικά και αρχετυπικά στοιχεία και κινείται στα εφιαλτικά πλαίσια του κλειστού ποιητικού του κόσμου, παρουσιάζοντας χαρακτηριστικές θεματολογικές, γλωσσικές και εκφραστικές εμμονές, πάντα όμως με μια βαθύτερη, αν και έμμεση, πολιτική αγωνία.
Πέθανε στις 29 Μαρτίου 2005.
[Πηγή : ekebi.gr]

[ #Apodyoptis_on_Milto_Sachtouri]

Αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς ποιητές ο Μίλτος Σαχτούρης.

Ένας ποιητής που αν και επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό δεν αποτέλεσε, ωστόσο, κύριο εκφραστή του.

Τα ποιήματά του είναι  σαφώς γεννημένα στο πνεύμα της περιόδου της κατοχής αλλά και της μεταπολεμικής εποχής. Δεν είναι λίγες και οι γλώσσες στις οποίες έχουν μεταφραστεί τα κείμενα του, καθώς μετρούν σίγουρα οκτώ (αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ρωσικά, ιταλικά, ολλανδικά, ισπανικά, πολωνέζικα).

Μέσα από τα σοβαρά, απλά, δραματικά ποιήματά του, καταφαίνεται ως ο ποιητής του παράλογου και του συμβολισμού.

Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, ενώ ορισμένα από αυτά βρίσκονται σε βιβλία λογοτεχνίας σχολείων και πανεπιστημίων της Ελλάδας και του εξωτερικού ως διδακτέα ύλη.
Το παρακάτω ποίημα ανήκει στην αγαπημένη μου δική του ποιητική συλλογή με τίτλο,«Με το πρόσωπο στον τοίχο»(1952) :

–Η σκηνή–

«Απάνω στο τραπέζι είχανε στήσει
ένα κεφάλι από πηλό
τους τοίχους τους είχαν στολίσει
με λουλούδια
απάνω στο κρεβάτι είχανε κόψει από χαρτί
δυο σώματα ερωτικά
στο πάτωμα τριγύριζαν φίδια
και πεταλούδες
ένας μεγάλος σκύλος φύλαγε
στη γωνιά
Σπάγγοι διασχίζαν το δωμάτιο απ’ όλες
τις πλευρές
δε θά ‘ταν φρόνιμο κανείς
να τους τραβήξει
ένας από τους σπάγγους έσπρωχνε τα σώματα
στον έρωτα
Η δυστυχία απ’ έξω
έγδερνε τις πόρτες.»