“Μια γυναίκα γράφει
Αίμα στάζουν τα μάτια της
Πίσω απ το ηλιοβασίλεμα.”
– από  τον Δημήτρη Κουτσιφέλη

Μια γυναίκα κλαίει

Τρυπημένη απ τη μύτη της βελόνας

Πέρα απ τα σύννεφα

Στο βροντερό παρόν του κεραυνού,

Κομματιάζει

Τη θύελλα, ράβει

Το φόρεμα της γεμάτο καταιγίδα.

*

Μια γυναίκα γράφει

Αίμα στάζουν τα μάτια της

Πίσω απ’ το ηλιοβασίλεμα

Στην απουσία των σκιών, τις νύχτες

Συντρίβει
των ποιητών τις λέξεις,
βάφει

Κόκκινα τα θραύσματά
τους.

*

Μια γυναίκα προσμένει

Θλίψη κι ελπίδα στα χείλη της

Παράλληλα με τη φωνή του σταθμάρχη

Στις αποβάθρες
Αφίξεων η αναχωρήσεων, αδιάφορο
και οι δύο
Σφραγίζονται με φιλί.

*
Μια γυναίκα γελάει

Κάθε που τη φωνάζει θάλασσα
Ασφαλές το ναυάγιο, ξέρει
Ακολουθεί ο πνιγμός του.
Κλαίει, γράφει, προσμένει, γελάει
Η γυναίκα του.