Εικοσιένα χρόνια πριν. Ακριβώς. Σε μια «ψυχρή» αίθουσα τοκετού.

«Ξέρετε, έχουμε πρόβλημα. Το παιδί δεν έκλαψε. Περιγεννητική ασφυξία. Πρέπει να μεταφερθεί στην Εντατική».
Και τώρα, τι; Άδειασμα! Κλάμα, πίκρα, πόνος, έρεβος. Στα πρόθυρα κατάρρευσης κι η Εντατική, στον πέμπτο όροφο! Ό,τι πρέπει, για πτώση δίχως επιστροφή. Ξαφνικά…

Είσαι 33 και στο σπίτι σε περιμένουν, άλλα δυο αγόρια. Κι αν αυτό ζήσει, ποιος θα το φροντίσει; Σηκώνω το βλέμμα από το γκρίζο μπετόν της πρασιάς του νοσοκομείου και βλέπω ψηλά, σ’ Εκείνον, που όμορφα κρύβεται στο ανοιξιάτικο γαλάζιο.

«Γιατί, γιατί σ’ εμένα, εεε; Γιατί;»
«Τι θα πει «γιατί σ’ εσένα», ηλίθια! Γιατί, έτσι».

Ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά που το είπα. Ο πιτσιρίκος μου, ηρωικά κονταροχτυπήθηκε με τον χάρο και νίκησε, νικήσαμε! Μου έμαθε, να ζω την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή, να βλέπω μέσα στον πόνο, την ευλογία! Δεν περπάτησε, δεν μίλησε κι όμως, δεν έχω δει ποτέ πιο φλύαρα μάτια, δεν έχω ακούσει ποτέ πιο όμορφο γέλιο!

Εικοσιένα χρόνια, ζω το θαύμα μου και ξέρετε κάτι; Αυτό το «θαύμα», καμιά σαπίλα, καμιά λαμογιά, κανένας υπάνθρωπος, δεν μπορεί να τ’ αγγίξει, γιατί σ’ εμένα το χάρισε ο Ένας και Τον ευχαριστώ!

Πάρτε ο καθένας τον Σταυρό σας και αγόγγυστα στον ανήφορο. Κάπου εκεί, θα βρείτε Ανάταση και Ανάσταση!