»Έτσι σκοτώνεται ο έρωτας. Από την ανασφάλεια ν’αγαπηθούμε από κάποιον που μας ανήκει» -γράφει η Ρένια Παπαματθαίου

Ο ερωτευμένος προσφέρει πάντοτε τον εαυτό του ως δώρο στον άλλον ή απαιτεί κάποια ανταλλάγματα;

Ο αυθεντικός έρωτας που ενώνει δύο πλάσματα και έλκει το ένα προς το μέρος του άλλου είναι ένας ανιδιοτελής δεσμός.

Είναι η αξία του έρωτα που κατατροπώνει κάθε προσωπικό συμφέρον και κάθε εγωϊσμό;

Η επιθυμία της ιδιοκτησίας σκοτώνει τον έρωτα;

Είναι ο γάμος που σκοτώνει τον έρωτα;

Είναι η απελευθέρωση του αισθήματος της κτητικότητας και η ανάγκη να κυριαρχήσουμε στον άλλον. Έτσι σκοτώνεται ο έρωτας. Από την ανασφάλεια ν’αγαπηθούμε από κάποιον που μας ανήκει.
Πολλές φορές τα ζευγάρια περνούν στο βασίλειο των ζώων και τα μιμούνται. «μαρκάρουν το χώρο τους.» Είναι η χρυσή βέρα του γάμου, το μαρκάρισμα του ζώου στο αυτί;
Το να παραμερίσει κανείς μέσα σε μια σχέση την απαίτηση της κατοχής, το να είναι έτοιμος να συμφιλιωθεί με τον κίνδυνο της απώλειας, σημαίνει παράλληλα ότι αποδέχεται την εύθραυστη και πρόσκαιρη φύση του έρωτα.
Εάν αποδεχθούμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις με τις ατέλειες και τις αντοχές που τις χαρακτηρίζουν, θα καταλάβουμε πως δεν μπορούν ν’αποφευχθούν οι σκιές και οι αβεβαιότητες μέσα σ’αυτές.

Με την αναζήτηση της ολοκληρωτικής αφοσίωσης και της πλήρους παράδοσης, σκοτώνουμε τον έρωτα μέσα σ’έναν θανάσιμο εναγκαλισμό.