Τα μάτια της μόλις έβλεπαν ανάμεσα απ τις γκριζόμαυρες τρίχες, που έπεφταν μπροστά της. -γράφει ο Θανάσης Κριτσινιώτης

Ζούσε ανάμεσα στα μαλλιά της. Την τύλιγαν από παντού, στην πλάτη, στους ώμους.

Τα μάτια της μόλις έβλεπαν ανάμεσα απ τις γκριζόμαυρες τρίχες, που έπεφταν μπροστά της.

Ρωτούσε τους περαστικούς, τι μέρα είναι. Πάντα περπατούσε βιαστικά και μουρμούριζε:

«Ελπίζω να μη χτύπησε το κουδούνι’’.

Πριν χάσει το μέτρημα του χρόνου και τον εαυτό της.

Ήταν καθηγήτρια γαλλικών, η κ.Bonjour… Ευαίσθητη και μαζεμένη, τα παιδιά και οι συνάδελφοι, έγιναν εφιάλτης που της τρυπούσε το κεφάλι…

Το κεφάλι της που ήδη είχε μια τρύπα. Μια δεκάχρονη παθιασμένη σχέση, κατέληξε σε γάμο του άλλου… με κάποια άλλη, πλουσιότερη!!

Από τότε, η κ.Bonjour, βυθίστηκε στη σιωπή και τη θλίψη….