…..
Αργεί να πάει τρεις και θέλω τώρα λίγο από το ευάλωτο σου…
Το τίμιο, το αντρίκιο, κείνο το νήμα που πιάνεις στ’ άγρια μεσάνυχτα
(ή ξημερώματα γμτ;)
Χαμόγελα γλυκά κουρασμένα, πόθοι σκόρπιοι σαν στεγνή αλμύρα σε νοτισμένα κορμιά, λίγα τσιγάρα ακόμη…
Να ξημερώσω δίπλα σου, να μπω στο αμάξι και πάλι δίπλα σου να είμαι…
Κι ας τσιμέντωσε το σύμπαν μου στα ξαφνικά…
Κι ας σκέφτομαι ότι εκείνο το μερτικό μας απ’ τη ζωή εξαργυρώθηκε σ’ ένα κομμάτι ουρανό, 1.5Gb και 1000 λεπτά κλήσεις προς όλους…
Θα ‘λεγε κανείς ότι φτηνά ξεπουληθήκαμε, αλλά, στην τελική, έτσι γουστάραμε…
Διατηρούμε ελπίδες για παγωμένη μπύρα, φλογερά φιλιά και καλό καφέ…
Και τρυφερά φεγγάρια…