Έσταξα λίγα γράμματα
ανάκατα
πάνω στην ξέρα μιας σελίδας
μήπως μου φανερώσουνε
τι αναβλύζει ο πίδακας του νου μου.

Κι αυτά σα σχολιαρόπαιδα
σπρώχτηκαν πάνω στην αράδα
και μου ‘γνεψαν όλο γινάτι
με τη φωνή τρεμάμενη
σε έγκλιση που προστάζει
«Ζήσε».

Κι ύστερα σου λένε, φίλε μου
πως οι στάλες δε σε ξεδιψούν
κι οι ξέρες δε σε δροσίζουν…