«Τα ξεβαμμένα μάτια σου όταν ξυπνάς, η καλύτερη φτιάξη. Τίποτα πιο ζωοφόρο από την αίσθηση του ακατέργαστου. »
-γράφει ο SideliK_2

Είναι κάτι Κυριακές που θέλω απλά να ριζώσω στον καναπέ μου. Χωρίς τη συνοδεία μουσικής ή τηλεόρασης. Μου φτάνει να ακούω το στομάχι μου να χωνεύει τα δημητριακά που μόλις καταβρόχθισα. Ξέρεις, αυτούς τους ζουμερούς ήχους απ’ τα στομαχικά υγρά που τόσο προσπαθεί κανείς να κρύψει. Στο θέατρο, στην τάξη, στο ραντεβού.
«-Καλημέρα μωρό μου!»
Κολλάς να σηκωθείς να φας ότι μαλακία βρεις στο ψυγείο μου. Δε καταλαβαίνεις πόσο μ’ αρέσει η φουσκωμένη απ’ τα μπισκότα κοιλίτσα σου; Τα ξεβαμμένα μάτια σου όταν ξυπνάς, η καλύτερη φτιάξη. Τίποτα πιο ζωοφόρο από την αίσθηση του ακατέργαστου. Ασιδέρωτα ρούχα, ατημέλητα μαλλιά, σεξ χωρίς προφύλαξη. Φιγούρες χωρίς μάσκες ή έστω με τα προσωπεία κρεμασμένα για λίγο απ’ το λαιμό, με εκείνο το λεπτό λάστιχο. Λεπτό, όπως τα όρια μεταξύ κρυφού και φανερού. Εύθραυστο σαν εμάς μπροστά στη γυμνή αλήθεια. Σε αυτό το μούδιασμα της στιγμής, το μεταίχμιο μεταξύ παρόντος και ονείρου, βιώνεται η μεγαλύτερη διέγερση. Εχτές σε χαστούκισα. Υποφέρω όταν γαντζώνεσαι από πάνω μου γαμώτο.
«- Θέλω να μείνουμε ξαπλωμένοι μέχρι το απόγευμα. Να πηδιόμαστε, ξανά και ξανά. Και να τρώμε.»

Θα βγούμε παρόλα αυτά. Θα τσακωθούμε κάνα μισάωρο μέχρι να φτάσουμε στην εξώπορτα βέβαια. Δεν πιανόμαστε χέρι χέρι για να μας δούνε, δε γλωσσοφιλιόμαστε για να μας χαζέψει ο περίγυρος, μονάχα τα μάγουλα σου τσιμπάω κάθε πέντε – δέκα μέτρα.
«- Ξεκόλλα λίγο, ντρέπομαι!»

Εντάξει, δεν σου τσιμπάω τα μάγουλα μόνο.. Κοίταξε τους στην καφετέρια, κάθονται στον καναπέ και παραγγέλνουν χαμογελαστοί στο σερβιτόρο. Ποιο από τα τρία χαμόγελα είναι το πιο ψεύτικο λες; Τα γεμάτα τσίχλες πεζοδρόμια, οι σκισμένες αφίσες και οι μισοσοβατισμένες οικοδομές αποτυπώνουν την καθημερινότητα πολύ περισσότερο απ’ τα παραπάνω στιγμιότυπα. Κι άλλα τόσα εκεί έξω. Αγωνία για το αύριο, βιοπάλη και χαμένες ελπίδες. Δε τα βλέπεις αυτά, αφού τις καθημερινές, βυθισμένη στο δικό σου κυνήγι, προσπερνάς κυνικά τα πάντα. Τις Κυριακές όμως θες να ρουφήξεις σαν σφουγγάρι όσες περισσότερες εικόνες μπορείς. Λάθος μέρα διάλεξες αγάπη μου. Δεκάδες καρέ απ’ το λάθος φιλμ. Μονότονα ρούχα με «διακριτικές» φίρμες. Χέρια με οθόνες αφής για παλάμες.

Έλα να αράξουμε εδώ για λίγο. Το τσιγάρο με κούρασε, θα φτύσω τα πνευμόνια μου στο παγκάκι νομίζω.
«- Σου ‘χω πει εκατό φορές να το κόψεις. Έλα, δε θα προλάβουμε τα μαγαζιά.»
Λες να κάνω κι εγώ ηλεκτρονικό, για να το κόψω τάχα; Θες να φάμε τίποτα; Μόνο υποσχέσου μου πως θα λερωθεί το φόρεμά σου.
«- Χμμ.. καλά!»