Με χέρια ισχνά,
δεμένα με κλωστές αόρατες,
και τα δάχτυλα απλωμένα
στο πληκτρολόγιο πάνω
ή στο ποντίκι σφιγμένα,
τους καπνούς βλέπω και τη φωτιά,
τα τρομαγμένα πρόσωπα της απόγνωσης,
το χαραγμένο για πάντα κλάμα των παιδιών
στην αγκαλιά της μάνας
που δεν είναι πια αρκετή
ασφαλές καταφύγιο να τους δώσει.
Κοιτάζω
εικόνες σπαρακτικές
και βάζω γελοία κίτρινα πρόσωπα
κάτω απ’ αυτές,
στρογγυλά και ψεύτικα,
που άλλοτε κλαίνε κι άλλοτε θυμώνουν
σε μια οθόνη επίπεδη,
ανίκανη να κάνω κάτι,
να σώσω κάποιον, να σωθώ.
Απόψε με μισώ.