Άσπρα πουλιά πετάνε αγέρωχα
σ’ αυτού του πρωινού τη δροσιά
οι μπουράντζες με τα μαβιά τους λουλούδια
γεννοβολάνε των σωμάτων τα μύρα

Μα κάτι πάει να ταράξει
την ποίηση της ζωής το εφετινό καλοκαίρι
μια παράξενη βοή ηχεί στη φύση
που μια έρχεται μια φεύγει

Σπέρνει τον τρόμο αιφνίδια
στους ολίγους οξυδερκείς που την ακούνε
σα να τρελάθηκαν τα πλοία στα λιμάνια
κι απόκοσμα αλαλάζουνε

Το ζουζούνισμα των μελισσών σίγησε
σα να παγιδεύτηκαν τα άνθη σε αιώνιο μάδημα
αλλά τ’ άστρο ακόμη ζεσταίνει τα γαλάζια νερά
κι αυτά τα ερωτικά μαβιά μάτια σαν ποίημα αστροβολάνε

Αυτού του πρωινού την ησυχία
και των χρωμάτων την πανδαισία
γραφτό ήταν να του χαλάσουν τη μαγεία
οι σειρήνες απ’ τα μυστήρια πλοία