«Κάποια στιγμή, στο διπλανό τραπέζι, ήρθε μια παρέα κοριτσιών.  Η ηλικία τους ήταν γύρω στα δεκαοκτώ, μέχρι είκοσι το πολύ. Όλες ήταν πολύ ωραίες, πραγματικές καλλονές. Μάλιστα, η μία έμοιαζε καταπληκτικά με την πρώην αγαπημένη μου. Μικρή αναμνηστική τιμωρία, καθώς παράγγελνα το τρίτο μπουκάλι γαλλικό κρασί.»
– γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Η ώρα κόντευε τρεις. Ήμουν αρκετές ώρες στο κλαμπ κι έπινα μ’ έναν κανονικό ρυθμό. Η μουσική ήταν σε ικανοποιητικά ηχητικά επίπεδα και συντρόφευε την οινοποσία μου. Είχα σχεδόν αδειάσει ένα δεύτερο μπουκάλι κόκκινο κρασί, γαλλικής προέλευσης. Περίμενα παρέα, μια κυρία, η οποία σαφώς ξέχασε το ραντεβού μας ή το αγνόησε στη χειρότερη περίπτωση (δεν την υπολόγιζα καν αυτήν την πιθανότητα). Δεν με πείραζε το γεγονός αυτό καθαυτό, τουλάχιστον  έτσι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση για την οποία θα γράψω αργότερα.

Κάποια στιγμή, στο διπλανό τραπέζι, ήρθε μια παρέα κοριτσιών.  Η ηλικία τους ήταν γύρω στα δεκαοκτώ, μέχρι είκοσι το πολύ. Όλες ήταν πολύ ωραίες, πραγματικές καλλονές. Μάλιστα, η μία έμοιαζε καταπληκτικά με την πρώην αγαπημένη μου. Μικρή αναμνηστική τιμωρία, καθώς παράγγελνα το τρίτο μπουκάλι γαλλικό κρασί. Τις κοίταξα προσεκτικά, χωρίς προστυχιές κι αγένειες. Συνειρμικά και ολίγον εντελεχειακά,  σκέφτηκα πόσο δύσκολο πράγμα είναι ο αληθινός έρωτας. Θα μπορούσαν αυτά τα όμορφα κορίτσια να αγαπήσουν βαθιά; Όχι. Άρνηση προσαρμοσμένη στην πραγματικότητα και την ποιητική της ζωής (και δη της ερωτικής). Για να προκύψουν οι μεγάλοι έρωτες, πρέπει να συνταιριάξουν αρμονικά : οι κορυφαίες πνευματικές λειτουργίες με την αθωότητα, με την αφθαρσία της ψυχής και του σώματος. Ο έρωτας είναι τέχνη και μόχθος. Είναι η αμφισβήτηση κάθε δομής που καταργεί  την τρυφερότητα και την πίστη στον άλλον.

Κι αυτά τα κορίτσια από δεκατεσσάρων χρονών,  αλλάζουν ερωτικούς συντρόφους (συνεχώς), σακατεύουν το κορμί τους, ζώντας με ψευδαισθήσεις ηδονής. Ψάχνουν γρήγορα την τακτοποίηση. Πιστεύουν ότι μέσα από τους «ταξικούς πρίγκιπες» (ανήκουν πάντα στην ανώτερη τάξη οι πρίγκιπες ποιητά μου) κερδίζουν τη «διάσημη ανωνυμία», την περιλάλητη (και παλαιόθεν συνταγματικά) ευτυχία. Ο χρόνος όμως περνά. Μαραίνει τα φτιασίδια, τα σώματα και τους νόες. Απομένουν να βασιλεύουν στις καρδιές: η πίκρα, το μίσος κι η απογοήτευση. Κι ακολουθούν : οι ασθένειες, τα νοσοκομειακά κρεβάτια, κι ένα πλήθος από υβρεολόγια, πριν και μετά τους απολογισμούς. Μην ξεχάσω να βάλω και τ’ άδεια μπουκάλια κρασί, γαλλικής προέλευσης κατά προτίμηση.