«Απ’ το φθινόπωρο κατεβάζω ιδέες για το που θα μπορούσαν να με βρουν τα πρώτα λεπτά του καινούργιου χρόνου. Ήθελα κάτι ξεχωριστό που θα μείνει χαραγμένο για πάντα στην μνήμη μου.» – Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος

 

Κάθε αλλαγή του χρόνου είμαστε ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα. Δώρα, φιλιά, αγκαλιές περισσεύουν. Πάντα τέτοια μέρα προσμένουμε πως θα είναι το νέο έτος αυτό που θα φέρει το κάτι καλύτερο που τόσο ζητάμε. Όλα αυτά τόσο ωραία αλλά και τόσο ίδια, έτσι σκέφτηκα να κάνω κάτι διαφορετικό φέτος.

Απ’ το φθινόπωρο κατεβάζω ιδέες για το που θα μπορούσαν να με βρουν τα πρώτα λεπτά του καινούργιου χρόνου. Ήθελα κάτι ξεχωριστό που θα μείνει χαραγμένο για πάντα στην μνήμη μου. Ένας καλός φίλος, ο Δημήτρης, για κάποια περίοδο επισκεπτόταν συχνά τον αδερφό του που ήταν κρατούμενος στις φυλακές του Κορυδαλλού. Μικρο το αδίκημα, για τέσσερις μήνες όμως γνώρισε πολλά άτομα, φυλακισμένους αλλά και εργαζομένους.

Τότε του καρφώθηκε στο μυαλό να κάνει πρωτοχρονιά με όλους τους νέους φίλους του. Το έψαξε και είδε πως υπάρχουν κάποιες ειδικές αίθουσες που μπορούν να συνυπάρξουν ελεύθεροι και μη(άτομα που έχουν μικρές ποινές). Το 2009 ήταν η πρώτη φορά που το έκανε και δεν το έχει σταματήσει από τότε, αυτό από μόνο του μ’ έπεισε να τον ακολουθήσω φέτος και ας είχα πολλές ερωτήσεις που έμεναν χωρίς απάντηση.

Έφτασε 31 του μήνα και γύρω στις 11 το βράδυ και ήμουν στην κεντρική είσοδο των φυλακών. Περνώντας την πύλη υπήρξε ο πρώτος έλεγχος, μου ζήτησαν ταυτότητα και την ειδική άδεια που είχα λάβει για την περίσταση. Ακολούθησε ο σωματικός έλεγχος και ύστερα προχωρήσαμε σ’ ένα σκοτεινό διάδρομο που με τίποτα δεν μαρτυρούσε την γιορτινή διάθεση της ημέρας Ανοίξαμε μια ξύλινη πόρτα κ μείναμε άναυδοι με τον πανικό που επικρατούσε, είχε στηθεί ένα μικρό πανηγύρι.

Επισκέπτες, αστυνομικοί και κρατούμενοι έχουν γίνει ένα ξεχνώντας όλοι για λίγο την ιδιότητα που έχει ο καθένας. Αξιοσημείωτο πως άτομα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους ξεφαντώνουν χωρίς το πραγματικό ενδοιασμό. Η ιδέα του Δημήτρη με αποζημίωσε και με το παραπάνω, ήταν πολύ καλύτερο απ’ ότι περίμενα.

Στις 2 το βράδυ περίπου προς απογοήτευση όλων η γιορτή έπρεπε υποχρεωτικά να λήξει, ήταν γνωστό από πριν. Φεύγοντας δύο απ’ τους κρατούμενους που γνώρισα μου ανέθεσαν μια ειδική αποστολή. Έπρεπε να παραδώσω στα παιδιά τους δώρα που είχαν φτιάξει μόνοι τους μέσα στην φυλακή. Το δέχθηκα με μεγάλη μου χαρά, δίχως ίχνος υποχρέωσης.

Ευτυχώς γι αυτούς ήταν η τελευταία Πρωτοχρονιά μακριά απ’ τα βλαστάρια τους και μου εκμυστηρεύτηκαν πως για τίποτα στον κόσμο δεν θα περάσουν άλλες γιορτές μακριά απ’ αυτά. Το ραντεβού ανανεώθηκε για το Πάσχα, δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω να είμαι εκεί και τότε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η σκέψη μου θα είναι μαζί τους.