«Τι στο διάολο έπαθα ξαφνικά; Την έχω δει στις χειρότερες μέρες της, την έχω δει να είναι μαύρο χαλί, όπως τότε που έβγαλε τους δύο φρονιμίτες και ήταν παραμορφωμένη…»
-γράφει ο Γιώργος Αλεξάνδρου

Είμαι αποφασισμένος. Σήμερα θα της πω ότι μου αρέσει κι ότι δεν την βλέπω πια φιλικά. Στις 10 μου είπε να βρεθούμε στην Τσακάλωφ και βλέπουμε. Γουστάρω πολύ με την άνεση της γι’αυτό και την πάτησα. Όμως, πώς ξεστομίζουν τέτοιο πράγμα; «Αλεξάνδρα, ξέρεις, παρ’όλο που γνωριζόμαστε 10 χρόνια και παρ’όλο που είμαστε φίλοι… σε θέλω». Να ήταν τόσο εύκολο!

Πλυμένα δόντια, μαλλί, ρούχα, κολόνια, κομπλέ. Τι να κάνω τώρα; Να φύγω; Δηλαδή, τώρα, πάω να εξομολογηθώ έρωτα στην κολλητή μου; Τι στο διάολο έπαθα ξαφνικά; Την έχω δει στις χειρότερες μέρες της, την έχω δει να είναι μαύρο χαλί, όπως τότε που έβγαλε τους δύο φρονιμίτες και ήταν παραμορφωμένη. Την έχω δει να ξερνάει μπροστά μου όλο το μπουκάλι ουίσκι που είχε πιει για εκείνον τον μαλακά που την πρόδωσε τον περασμένο Φλεβάρη.

Αν έρωτας θέλει φαντασία, τότε πως γίνεται να έχω ερωτευτεί την κυνική πραγματικότητα της; Όμως, για στάσου. Κι αν ο έρωτας είναι μια απάτη; Το κούρασα το μυαλό μου και πήγε ήδη 9:30. Το μόνο που σκέφτομαι και πληγώνομαι, είναι ότι αν δεν είναι αμοιβαίο, αυτό που ονομάζω εγώ έρωτα, για εκείνη είναι προδοσία.