Οι αναμμένες τοστιέρες και οι λάμπες, που κρατούσαν τα φαγητά και τις τηγανητές πατάτες ζεστές, δημιουργούσαν μια θαλπωρή εκείνη την ώρα, πίσω από τον πάγκο του εστιατορίου και ήταν το μόνο θετικό στην όλη της κατάσταση. Τα πόδια της τα ένιωθε δύο νούμερα μεγαλύτερα και οι πόνοι από τη μέση της την είχαν κάνει να ιδρώσει στο μέτωπο και στο λαιμό. Έκοψε λίγο χαρτί από το ρολό που βρισκόταν πάνω στον πάγκο και σκούπισε το μέτωπό της.
Στον τοίχο πάνω ψηλά η μεγάλη ακριβή τηλεόραση έδειχνε στο αθόρυβο το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν του τηλεοπτικού σταθμού ΒHΤΑ. Κοίταξε το μεγάλο ρολόι. Ήταν 11 και 55. Σε πέντε λεπτά θα έμπαινε ο καινούργιος χρόνος. Ο ήχος του ρολογιού αντανακλούσε σε όλο το μαγαζί. Τα τραπεζάκια άδεια και διατεταγμένα με τη σειρά σε όλη την έκταση της αίθουσας. Λευκά και μαύρα.
Καθιστή στο περιστρεφόμενο σκαμπό γύρισε πίσω και καθρεφτίστηκε στην γυαλισμένη μεταλλική επιφάνεια της εσπρεσομηχανής. Μάτια μαύρα, έντονα κόκκινα χείλη, λευκή επιδερμίδα, μαλλιά πιασμένα πίσω με φουρκέτες. «Είσαι ακόμη νέα» είπε μέσα της.
Εκείνη τη στιγμή μπαίνει ένας πελάτης. Τζιν μπουφάν, μαλλί γκρίζο στους κροτάφους, πρόσωπο κουρασμένο, ζεστός άνθρωπος. Στέκεται στην είσοδο και κοιτά. Επιλέγει κοντά στη τζαμαρία, κάθεται και ανάβει τσιγάρο. Με το βλέμμα, η υπάλληλος, τον ακολουθεί. Κοιτά την φωτογραφία στην οθόνη του κινητού του και αφήνει μια βαθιά ανάσα. Από την εσωτερική τσέπη του μπουφάν βγάζει προσεκτικά ένα κοριτσίστικο παιχνιδάκι. Ήταν ένα ροζ αλογάκι με μακριά πλούσια χαίτη. Το βάζει στο τραπέζι όρθιο και το επεξεργάζεται με τα δάχτυλα του. Σκύβει το βλέμμα του και σαν να θέλει να παίξει ή να το θαυμάσει από κοντά. Το ροζ αλογάκι με την μακριά πλούσια χαίτη.
Στην τηλεόραση η εκπομπή έχει φτάσει στο αποκορύφωμα. Άνδρες γυναίκες, διάσημοι, με ρούχα γιορτινά έχουν κάνει κύκλο και στέκονται όρθιοι γύρω από έναν τύπο με μούσι και τιράντες που παίζει πιάνο. Πάνω δεξιά στην οθόνη της τηλεόρασης η αντίστροφη μέτρηση. Σε 2 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα μπαίνει το νέο έτος. Ένας άνδρας και μια γυναίκα, άγνωστοι, θα αλλάξουν χρόνο μόνοι… αλλά και ταυτόχρονα μαζί.
Η υπάλληλος λύνει την ποδιά της. Σκύβει στον καταψύκτη και παίρνει ένα μπουκάλι κρασί λευκό. Στην εταζέρα με τα ποτήρια απλώνει την παλάμη της ανάποδα και αρπάζει δύο κολονάτα ποτήρια και τα τοποθετεί στον δίσκο. Φεύγει αλλά στέκεται. Σκέφτεται. Να πάει ή να μην πάει. Τελικά πηγαίνει. Βαδίζει προς τον άνθρωπο με το ροζ αλογάκι.
Το χρονόμετρο πάνω δεξιά στην οθόνη γράφει 30 δευτερόλεπτα. Κάθεται απέναντι του, τον κοιτά και σπρώχνει το κολονάτο ποτήρι μπροστά του. Θολωμένος ξυπνά. Την κοιτά με απορία. Γρήγορα μπαίνει στο νόημα. Χαμογελά.
« Είστε ο τελευταίος άνθρωπος που συναντώ μέσα στο 2018».
« Και εσείς, είστε η πρώτη γυναίκα που θα συναντήσω το 2019».
Χτυπάνε τα ποτήρια. Χαμογελούν.
Η οθόνη της τηλεόρασης, βουβή όπως είναι, δείχνει ανθρώπους να φιλιούνται σταυρωτά και να αγκαλιάζονται.
Τα δευτερόλεπτα εξαντλήθηκαν. Ο νέος χρόνος είχε ήδη μπει…
APODYOPTES 