Κρατούμε καθένας
εύθραυστη τη στιγμή
ανάμεσα στα χέρια μας.
Όταν δεν μένει πια τι άλλο να πούμε
και παλεύουμε να καλύψουμε τις κρυφές
προθέσεις πίσω απ’ τα δόντια μας
όταν φοβόμαστε γι’ αυτά που
ψιθυρίζουμε στον εαυτό μας
τότε ένα εκκωφαντικό
κρακ
ακούγεται μπροστά στα μάτια μας
κι έτσι πασχίζουμε να σφίξουμε
κι άλλο τη στι-
γμή
στην αγκαλιά μας
για να μη σπάσει και γεμίσει ο τόπος
με κομμάτια μας
μην τύχει κι ανακαλύψουμε
εκείνα
που κρύβονται ανάμεσα στις ρωγμές της.