Μετά την έρημο των Ταρτάρων, η πρώτη πόλη που συναντάς είναι η Αρμόρια. Στην πόλη αυτή, ζουν ειρηνικά χιλιάδες άνθρωποι και σε όλη την έκτασή της, είναι φανερή η νοικοκυροσύνη και η οικονομική ευρωστία των κατοίκων της.
Στην Αρμόρια, συμβαίνει κάτι το μοναδικό και άξιο αναφοράς. Σε ολάκερη την πολιτεία, ισχύει ένας άγραφος νόμος, που εφαρμόζεται από όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και οικονομικής κατάστασης. Μπορεί να ‘ναι άγραφος, σύντομα όμως θα γίνει επίσημος νόμος της πολιτείας. Έχει χρόνια που γίνεται η εφαρμογή του και μάλιστα θα τολμούσα να πω με μεγάλη επιτυχία.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του νόμου είναι το εξής: ο κάθε πολίτης απαγορεύεται να μιλάει δημόσια στον άλλο. Απαγορεύονται οι διάλογοι, οι λεκτικές αναφορές, οι χαιρετισμοί (και χαριεντισμοί), ακόμα και τα γρυλίσματα. τα επιφωνήματα και τα θαυμαστικά. Οι άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους, κάνουν τις αγορές και τις επισκέψεις τους, διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους με υπηρεσίες και τους φορείς, χωρίς να ανταλλάσσουν ούτε έναν λεκτικό προσδιορισμό.
Στις πλατείες, στους δρόμους, στους σταθμούς, στα κρατικά κτίρια δεν ακούγεται η παραμικρή συνομιλία. Η επικοινωνία γίνεται αποκλειστικά με τα βλέμματα. Το βλέμμα τα «λέει» όλα. Μ’ αυτό χαιρετούν, βρίζουν, «δαγκώνουν», ερωτεύονται, αγαπούν, κι ό,τι άλλο γίνεται και «φτιάχνεται» με λέξεις.
Υπάρχει όμως και η σκοτεινή πλευρά της επιβεβλημένης «λεκτικής αφωνίας». Στις στοές της πόλης (και υπάρχουν πολλές σε οδούς και πλατείες), γίνονται ποικίλες πράξεις φιληδονίας και ερωτικών διαστροφών. Μακριά απ’ τα μάτια γνωστών και αγνώστων, στο σκοτάδι των στοών, δίχως λόγια και εξηγήσεις πραγματοποιούνται πλήθος οι συνευρέσεις και οι ερωτικές απάτες. Κανένας δεν λέει κάτι γι’ αυτά. Δεν ειπώνεται καμιά λεπτομέρεια, ούτε αναφέρονται ονόματα και στοιχεία. Επικρατεί απόλυτη εχεμύθεια.
Έτσι, στην Αρμόρια αυξάνεται ο πληθυσμός (και οι διαστροφές) και εξαφανίζονται οι λέξεις.
APODYOPTES 