Μέσα σε αυτό το περιβάλλον δρούσε πολιτικά και οικονομικά ο Ερμογένης. Είχε ένα εργαστήριο αργυροχρυσοχοΐας, κοντά στον ναό του Ηφαίστου (στο Θησείο). -γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Ο Ερμογένης ήταν Αθηναίος, καταγόταν από παλιά αριστοκρατική γενιά. Γνήσιο τέκνο της ξακουστής πόλης. Βρισκόμαστε όμως στο 86 π. Χ., και οι παλιές ένδοξες μέρες ήταν παρελθόν οριστικά. Η Αθήνα ήταν μια πόλη σε παρακμή. Τα κέντρα των αποφάσεων (και του πλούτου) είχαν μετατοπιστεί δυτικά και ανατολικά. Η Ρώμη είχε την πρωτοκαθεδρία και ο πλούτος ερχόταν από την ασιατική και αφρικάνική πλευρά. Παρόλα αυτά, το «κλεινόν άστυ» κρατούσε κάποια προνόμια και μια σχετική πολιτική αυτονομία.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον δρούσε πολιτικά και οικονομικά ο Ερμογένης. Είχε ένα εργαστήριο αργυροχρυσοχοΐας, κοντά στον ναό του Ηφαίστου (στο Θησείο). Απασχολούσε εκεί πάνω τριάντα δούλους, Θράκες, Κάρες, Νούβιους και Λυδούς. Δεν ήθελε δούλους που είχαν ελληνικές ρίζες ή ελληνική παιδεία. «Οι Έλληνες γεννήθηκαν να είναι ελεύθεροι και όχι δούλοι», συνήθισε να λέει στα γυμναστήρια και τους ναούς.

Ο Ερμογένης ήταν ενεργός πολίτης, πήγαινε σε όλες τις συνελεύσεις του αθηναϊκού λαού. Υποστήριζε δημόσια και ιδιωτικά, ότι η εκκλησία του δήμου, ήταν η πραγματική δύναμη της Αθήνας. Αν οι Αθηναίοι συζητούσαν κάποιο σημαντικό θέμα, ήταν από τους βασικούς ομιλητές, και μάλιστα με άριστα ελληνικά (ήταν υπερήφανος για τη μόρφωσή του). Τώρα όμως η Αθήνα ήταν και πάλι στο επίκεντρο των γεγονότων. Αμφισβητούσε τη ρωμαϊκή επικυριαρχία. Οι Αθηναίοι πίστεψαν ότι, αν ξεσηκώνονταν εναντίον της Ρώμης, θα κέρδιζαν την ελευθερία τους και θα αποκτούσαν κι άλλα προνόμια. Γι’ αυτό αποφάσιζαν να συμπαραταχθούν με τον Μιθριδάτη (βασιλιά του Πόντου) εναντίον των Ρωμαίων. Πίστευαν ότι θα κέρδιζαν την ελευθερία τους και η πόλη θα αποκτούσε την παλιά αίγλη της. Η λάμψη θα ξαναγύρισε στις μετόπες και στα μάρμαρα τού Παρθενώνα.

Ο Ερμογένης ήταν από τους φανατικούς υποστηρικτές της ανεξαρτησίας. Η εκδίωξη των Ρωμαίων σήμαινε αυτομάτως την αύξηση των εμπορικών συναλλαγών με τα μικρασιατικά παραλία και τη ασιατική ενδοχώρα. Η επιχείρηση θα μεγάλωνε, μεγίστη προσδοκία του εμπόρου, τι άλλο κινεί τον χρόνο παρά το ασήμι και ο χρυσός. Να όμως, που η κατάσταση εξελίχτηκε δυσμενώς για τους Αθηναίους. Ο Μιθριδάτης συντρίφτηκε από τους Ρωμαίους και εγκατέλειψε τους εξεγερμένους στο έλεος του Σύλλα. Η Αθήνα παραδόθηκε στους Ρωμαίους. Η τιμωρία ήταν σκληρή. Αλλά ο Ερμογένης δεν είχε πρόβλημα με τη στάση του. Όταν οι Ρωμαίοι ξεκαθάρισαν ότι δεν θα θίγονταν τα προνόμια των πλουσίων και ότι αυτά θα αυξάνονταν σε βάρος του λαού, έγινε κατευθείαν διαπρύσιος κήρυκας της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Ξεχάστηκε αμέσως η κληρονομιά του Περικλή και του Αισχύλου. Όπως συνήθισε να λέει ο Ερμογένης στα συμπόσια των γραικύλων (φίλων των Ρωμαίων), «Έγινε λανθασμένη εκτίμηση της προτέρας κατάστασης».

Ντροπή δεν υπήρχε (καμία), το συμφέρον πάνω απ’ όλα. Έτσι όμως γράφεται η ιστορία.