«Οι κυβερνώντες  για να αντιμετωπίσουν την όλη αυτή κατάσταση έβαλαν μπροστά το σχέδιό τους. Σκοπός τους ήταν να μειώσουν την απήχηση που είχαν οι απεργοί πείνας στον λαό. Αποφάσισαν λοιπόν, να τους κλείσουν σε κλουβιά και έπειτα να τους περιφέρουν στα τσίρκα όλης της χώρας σαν υψηλό θέαμα.»
-γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Στην κεντρική φυλακή της χώρας «Πασίφικο» (πήρε το όνομά της από έναν παλιό ευεργέτη της πολιτείας) οι πολιτικοί κρατούμενοι (πάνω από εκατό) άρχισαν απεργία πείνας. Ζητούσαν γενικώς  ελευθερία και ειδικώς την ανατροπή της κυβέρνησης. Πράγματι ο λαός έβλεπε με  συμπάθεια τον καθημερινό (και δύσκολο ) αγώνα των φυλακισμένων. Οι κυβερνώντες  για να αντιμετωπίσουν την όλη αυτή κατάσταση έβαλαν μπροστά το σχέδιό τους. Σκοπός τους ήταν να μειώσουν την απήχηση που είχαν οι απεργοί πείνας στον λαό. Αποφάσισαν λοιπόν, να τους κλείσουν σε κλουβιά και έπειτα να τους περιφέρουν στα τσίρκα όλης της χώρας σαν υψηλό θέαμα. Έτσι θα εξευτέλιζαν τον πολιτικό τους αγώνα και την απεργία.

Οι θιασάρχες και οι τελετάρχες των τσίρκων συμφώνησαν (δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς). Ούτως ή άλλως θα υπήρχε ένα εισιτήριο για τον κόσμο, προκειμένου να δει από κοντά τους κρατούμενους. Κατασκευάστηκαν πολύ ωραία κλουβιά με τις σχετικές ανέσεις και η επιχείρηση ξεκίνησε.

Κι όντως οι απεργοί έγιναν θέαμα για χιλιάδες ανθρώπους που πήγαιναν να περάσουν την ώρα τους μπροστά στα κλουβιά. Θαύμαζαν τους αγωνιστές, τους περιβόητους  αμφισβητίες της καθεστηκυίας τάξης. Έρχονταν και πολλά σχολεία (όλων των βαθμίδων), καθώς και πλήθος συλλόγων (πάσης φύσεως), για να παρακολουθήσουν ένα τέτοιο υπέρ- γεγονός. Οι υπουργοί των Οικονομικών και του Συντονισμού, συμφώνησαν με τους θιασάρχες να δίνεται ένα μικρό μέρισμα από τις εισπράξεις στους απεργούς (μυστικά πάντα). Ήταν ένα ακόμα γενναίο κίνητρο για να παραμείνουν πολύ καιρό στα κλουβιά.

Από τη στιγμή που έγιναν διάσημοι, μπήκαν στο πετσί του ρόλου της διάσημης περσόνας. Οι πιο δυναμικοί απεργοί διεκδικούσαν περισσότερη υπερέκθεση για χάρη του κοινού, όπως έλεγαν. Έκαναν κατακόρυφα, μιλούσαν για τον έρωτα, απήγγειλαν τον εθνικό Ύμνο και τραγουδούσαν  ιταλικά αντάρτικα τραγούδια σε δική τους μετάφραση, αλλά με την παλιά μελωδία. Περνούσαν για καλλιτέχνες γενικώς και ειδικώς για ποιητές και τους άρεσε πολύ. Ακόμα έκαναν βαθυστόχαστες αναλύσεις για τις τιμές του καφέ και του χοιρινού, για τα βραβεία Νόμπελ, για την κλιματική αλλαγή, τα δικαιώματα των ζώων. Στο πάτωμα των κλουβιών σε μια ειδική κρύπτη, υπάλληλοι των μυστικών υπηρεσιών (παρίσταναν τους εργαζομένους το τσίρκο), άφηναν τα απαραίτητα τρόφιμα και ποτά για να τρέφονται οι απεργοί. Ήταν στις σωστές δόσεις για να δείχνουν και ολίγον ασθενικοί.

Σιγά – σιγά οι απεργοί ξέχασαν τους λόγους για τους οποίους αγωνίζονταν, και σχεδόν όλοι τους επιδίδονταν σε πλήθος θεατρινισμών, προκείμενου να διατηρήσουν άσβεστο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και να κερδίσουν τη συμπάθειά της (και τα χρηματικά μερίσματα). Απολάμβαναν λοιπόν, τη ζωή τους στα κλουβιά. Ένιωθαν σαν διάσημοι ηθοποιοί ή σπουδαίοι κλόουν. Δικαιώθηκε και η επιλογή τους να αλλάξουν την κατάσταση σε βάρος τους και με ωραίο τρόπο μάλιστα.