Την παρακολουθούσε να πίνει τον καφέ της, με κείνη την αποστασιοποιημένη  νηφαλιότητα, που πότε τον εξόργιζε και πότε τον διέγειρε.
Καθόταν απέναντί του και κουνούσε ρυθμικά το πόδι της.
Το φόρεμα ήταν μακρύ κι άφηνε να φαίνεται η άκρη του ποδιού, νύχια βαμμένα κατακόκκινα…
Είχαν καπνίσει ένα τσιγάρο μαζί.
Όταν εκείνη άναψε το δεύτερο, η όψη του σκοτείνιασε.
Σηκώθηκε, της πήρε το τσιγάρο από το χέρι και το έλιωσε στο τασάκι.
– Πάμε τώρα….
…….
(εκείνη ήξερε πότε να σωπαίνει)