«Η γλώσσα του Γ.Φ. Καλόγερου είναι απλή, άλλοτε τρυφερή και άλλοτε περισσότερο ξερή, καθόλου επιτηδευμένη και χτίζει μια ατμόσφαιρα που μπορεί να κυμανθεί από τη νυχτερινή μοναχική Αθήνα έως και τις κουβέντες και τις ιστορίες που ακούγονται σε ένα καφενείο μια Κυριακή μεσημέρι.»
– γράφει ο Νίκος Σταϊκούλης
Σε μια από τις –όχι και τόσο συχνές- εξορμήσεις μου στους πάγκους των βιβλιοπωλείων (μια συνήθεια που έχω ελαττώσει αισθητά καθώς έχει αρχίσει να με χαώνει) έπεσα πάνω σε κάποιες εκδόσεις που ούτε είχα ακούσει ούτε είχα πετύχει ξανά. Το πρώτο πράγμα που τράβηξε το μάτι μου σχεδόν αμέσως, ήταν το πολύ λιτό και καλαίσθητο εξώφυλλο του βιβλίου, και ύστερα από ένα μικρό ξεφύλλισμα και από μια σύντομη συνομιλία με τον βιβλιοπώλη αποφάσισα τελικά να το πάρω μαζί μου.
Τα «Πεπραγμένα», που κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 2018, είναι μια μικρή συλλογή διηγημάτων, τέσσερα στον αριθμό, που περιτρέχουν αριστοτεχνικά όλες τις ηλικίες και τις φάσεις ενός ατόμου. Ο συγγραφέας άλλοτε με αναδρομές, άλλοτε με την περιπλάνηση στο μυαλό των ηρώων του ή με την γραμμική αφήγηση μιας ιστορίας, ανατρέχει τις παλαιότερες δεκαετίες και τις συνθήκες που επικρατούσαν, συνδέοντάς τες παράλληλα με το σήμερα. Ο αναγνώστης περιπλανιέται σε χρόνια και συνήθειες που ενδεχομένως δεν έχει ποτέ γνωρίσει ή τώρα επαναφέρει στη μνήμη του, ενώ εντάσσεται πλήρως στην ατμόσφαιρα της κάθε εποχής ή της συναισθηματικής κατάστασης των ηρώων που περιγράφονται. Παράλληλα, μέσα σε κάθε διήγημα κυοφορείται ένας κοινωνικός προβληματισμός, κάποιες φορές περισσότερο δυναμικά από το αναμενόμενο, που «τσιμπά» τον αναγνώστη να επεκτείνει τη σκέψη του σχετικά με αυτό που διαβάζει. Έτσι, στο διήγημα «Η Στοά» μεταφερόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στη σχολική νεολαία, στην «Κωνστάντω» βιώνουμε την πολύ προσωπική σχέση ενός εγγονού με τη γιαγιά του αλλά και το τεράστιο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτές τις γενιές, ενώ στο «Η διαδρομή» καλούμαστε να ακολουθήσουμε τις σκέψεις, τις αγωνίες και τη συναισθηματική κατάσταση μιας εργαζόμενης στις σημερινές συνθήκες.
Η γλώσσα του Γ.Φ. Καλόγερου είναι απλή, άλλοτε τρυφερή και άλλοτε περισσότερο ξερή, καθόλου επιτηδευμένη και χτίζει μια ατμόσφαιρα που μπορεί να κυμανθεί από τη νυχτερινή μοναχική Αθήνα έως και τις κουβέντες και τις ιστορίες που ακούγονται σε ένα καφενείο μια Κυριακή μεσημέρι. Ο ρυθμός του λόγου αλλά και η έκταση των κειμένων δεν κουράζουν καθόλου τον αναγνώστη, πράγμα που σημαίνει ότι το βιβλίο διαβάζεται κυριολεκτικά μονοκοπανιά (λόγω και της μικρής του έκτασης) και μάλιστα αρκετά ευχάριστα. Οι χαρακτήρες, επίσης, που παρουσιάζει δομούνται χωρίς να αφήνουν την αίσθηση κάποιου κενού.
Στα αρνητικά, αυτά που θα μπορούσα να πω είναι η –σε κάποιες περιπτώσεις- αχρείαστη αναφορά σε ιστορικοκοινωνικές συνθήκες, που κάπως φαίνονται να μην ταιριάζουν τόσο στην ιστορία που πρόκειται να εκτυλιχθεί˙ επίσης, η εν πολλοίς «κλισέ» ανάπτυξη και λύση των ιστοριών, με σκηνές που μοιάζουν κάπως μη ρεαλιστικές και «ρομαντικές».
Στα άλλα χαρακτηριστικά, όπως είπα και πιο πάνω, πρόκειται για ένα βιβλίο με εξαιρετική αισθητική στο εξώφυλλο και στον όλο σχεδιασμό (χρώμα, γραμματοσειρά, σχέδιο), πολύ εύχρηστο μέγεθος και γραμματοσειρά ιδανική, που δεν κουράζει καθόλου.
Το bottom line: Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο εντυπωσιακό, που θα προκαλέσει στον αναγνώστη τρομερές συγκινήσεις ή έντονο προβληματισμό. Είναι όμως ένα βιβλίο που αξίζει να αφιερώσει κανείς χρόνο, διότι διαβάζεται αμέσως, είναι πολύ ευχάριστο, με τρυφερές ιστορίες, και κάνει τον αναγνώστη να ανακαλύψει ξανά τη χαρά τόσο της ανάγνωσης όσο και της γραφής.
Χρονολογία Έκδοσης: Δεκέμβριος 2018
Αριθμός σελίδων: 44
Διαστάσεις: 21×12
APODYOPTES 