«…εγώ θα στήνομαι
ανάμεσα στις
κενόσπουδες
των ματιών σου
κόγχες και θα
γεννοβολώ συγχώρεση…»
– γράφει η Μαρία Λυδία Κυριακίδου

[Πόσες μεταγγίσεις να
κάνει κι αυτή η νύχτα
για ν΄ αντέξει
ένα μονάχα βράδυ]

Τις εξημμένες της
βελόνες απαλλοτρίωσα
κι αν κένανδρος τόπος
κατάντησε το
βλέμμα σου
εγώ θα στήνομαι
ανάμεσα στις
κενόσπουδες
των ματιών σου
κόγχες και θα
γεννοβολώ συγχώρεση
ανόθευτη
ακατήχητη
ακόρεστη
τόσο πολύ που
σπούδασα
να μη κρημνοφοβούμαι
τόσο καλά που
πλέον έμαθα
να σ΄ αγαπώ