«Πόσο συχνά νιώθουμε να πνιγόμαστε στις σχέσεις μας και να στριμωχνόμαστε από τα θέλω των άλλων;»
– γράφει η Παμέλα Τσάτση

Πνίγομαι!
Κρυώνω!
Στριμώχνομαι!
Νοσταλγώ!

Πόσο συχνά νιώθουμε να πνιγόμαστε στις σχέσεις μας και να στριμωχνόμαστε από τα θέλω των άλλων; Την επόμενη στιγμή νιώθουμε ότι κρυώνουμε, ότι χρειαζόμαστε θαλπωρή και ίσως να μας καταλάβει κι ένα κύμα νοσταλγίας.

Παράξενα όντα οι άνθρωποι, ο καθένας συχνά θέλει αυτό που του λείπει. Όταν είμαστε με κόσμο ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στις μοναχικές μας ασχολίες, ενώ όταν είμαστε μόνοι μάς λείπει η ανθρώπινη συναναστροφή. Βέβαια, παίζει ρόλο και η ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου. Άλλοι είναι από τη φύση τους πιο μοναχικοί, άλλοι αντίστοιχα πιο κοινωνικοί.

Η επικοινωνία, εντούτοις, δεν είναι αυτονόητο αγαθό, παρά κατάκτηση θα έλεγα. Το ότι οι άνθρωποι μιλάνε με πολλούς ανθρώπους κάθε μέρα, αυτό δεν συνεπάγεται την κύρια σημασία της λέξης: «επικοινωνία». Γιατί, καλώς ή κακώς, μένουμε μόνο στην επιφάνεια με τους περισσότερους ανθρώπους. Και πολύ συχνά αυτού του είδους η επιφάνεια όχι μόνο δεν μας ικανοποιεί αλλά μας είναι και δυσάρεστη.

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.»

γράφει ο Κ.Π. Καβάφης το 1913.

Για να επικοινωνήσουν δύο τουλάχιστον άνθρωποι χρειάζεται να γνωριστούν πρώτα. Με περιέργεια να περιεργάζονται ο ένας το πρόσωπο και τις εκφράσεις του άλλου, με σεβασμό να ξετυλίγουν το κουβάρι ο ένας της ιστορίας του άλλου, δίχως βιασύνη και σαν να μην υπάρχει χρόνος.
Ένα βουνό υψώνεται ανάμεσα στο «εγώ» και το «εσύ». Και χέρι με χέρι ανεβαίνουμε levels όπως στα video games, μέχρι να τοποθετήσουμε τη σημαία της επικοινωνίας στην κορυφή. Και πάμε γι’ άλλες κατακτήσεις, όπως είναι οι κοινές αναμνήσεις με τους συνοδοιπόρους μας.