«Σκυθρωποί, χαμογελαστοί και αδιάφοροι. Ανάμεσα τους, στην μέση περίπου της αποβάθρας, στέκεται στρατηγικά εκείνος. Τριανταφεύγα, Μάνο τον λένε. Σοβαρό βλέμμα, ατάραχος. Ντυμένος στην πένα. Γυρνά καμιά φορά και την κοιτάζει. Κάτι τον τραβάει σε εκείνη. Μονάχα ο ιδρώτας στον γκρίζο κρόταφό του μαρτυρά το άγχος του.»
-γράφει ο SideliK_2

Υπαίθριος σταθμός, ώρα αιχμής. Ο κόσμος περιμένει· άλλοι κάθονται στα ξεβαμμένα παγκάκια γύρω από τις κολόνες, άλλοι περπατάνε πάνω – κάτω, παράλληλα με τις γραμμές. Κάποιοι στέκουν με μια μικρή δόση ρίσκου κοντά στις ράγες, πέρα απ’ την κίτρινη γραμμή. Θα θέλουν μια τζούρα αδρεναλίνης τάχα, χωρίς να κινδυνέψουν.Οι αργοπορημένοι κατεβαίνουν τις σκάλες βιαστικά, αδιαφορώντας αν κανείς ανεβαίνει, κι ας έχει τόσο πλάτος η σκάλα.

Η Βανέσα περιμένει στωικά το τρένο. Δεν μπαίνει στον κόπο να στραβολαιμιάσει για να δει αν έρχεται, απλώς περιμένει χαζεύοντας πότε τις ράγες και πότε τα ντουβάρια απέναντι. Δεν έχει μπουρμπουλήθρες στα λασπόνερα να χαζέψει, όπως στο μετρό. Μεσαίο ύψος, νεαρή όψη, μαζεμένη κορμοστασιά και ατημέλητα ξανθά σγουρά μαλλιά. Φορά μια βαμβακερή λευκή ζακέτα κι ένα τζιν. Ανάμεσα στα πόδια της, ένα κόκκινο σακίδιο με αγκράφα.

Σκυθρωποί, χαμογελαστοί και αδιάφοροι. Ανάμεσα τους, στην μέση περίπου της αποβάθρας, στέκεται στρατηγικά εκείνος. Τριανταφεύγα, Μάνο τον λένε. Σοβαρό βλέμμα, ατάραχος. Ντυμένος στην πένα. Γυρνά καμιά φορά και την κοιτάζει. Κάτι τον τραβάει σε εκείνη. Μονάχα ο ιδρώτας στον γκρίζο κρόταφό του μαρτυρά το άγχος του. Έχει κάνει διάφορα, αλλά το σημερινό φαντάζει άθλος. Κάνει να πιάσει τα τσιγάρα αλλά η περίεργη φοβία του για τον νόμο τον συγκρατεί. Τον πιάνει καμιά φορά. «Προσοχή παρακαλώ, ο ανελκυστήρας βρίσκεται προσωρινά εκτός λειτουργίας». Γυρνά ασυναίσθητα προς το μεγάφωνο και χτυπά τον διπλανό του με το τσαντάκι που ’χει κρεμασμένο στον ώμο.

«Σιγά αδερφέ θα μου ξεκολλήσεις το χέρι! Καλά τι έχει μέσα;» Παραδίπλα, κοκκαλωμένο σε στάση selfie ένα ψευτομοντέλο του insta, ψάχνει γωνία λήψης. Πίσω της, τη χαζεύει ένας 45άρης τζόβενος οικογενειάρχης με κοιλίτσα και φόρμα. Το γυαλί καλύπτει ένοχα την καράφλα του, όσο ένοχα κοιτάζει τα κωλομέρια της. Μιλάει με ύφος στελέχους τράπεζας στο bluetooth. Όλοι μιλάνε εδώ, τέτοιες ώρες. Για to gntm, τα social media και για μπάλα. Όμως.. Σήμερα έχει λιακάδα και κούραση, οπότε η πλειονότητα όσων περιμένουν, το κάνουν ησύχως, με τον ήλιο να σπάει τη χειμωνιάτικη κρούστα απ’ το πετσί τους.

Την πλησίασε, της χαμογέλασε αμήχανα. Εκείνη ανοιγόκλεισε λες και είχε τικ τα μάτια της και κοίταξε δεξιά, να δει για το τρένο. Δήθεν στο τηλέφωνο μιλά και αυτός που τα μάτια τους διασταυρώνονται. Πίσω στον κοστουμάτο. Πιάστηκε μάλλον κι άφησε την τσάντα χάμω. «Πέντε και είκοσι… Έξι δουλεύω γαμώτο!» Σα να μην έφτανε αυτό, ξέχασε το κινητό της στο σπίτι. Είναι κοντά, θα τρέξει. Αρπάζει το σακίδιο και τρέχει, την ώρα που ο συρμός φρενάρει εμπρός τους. Εκείνος θα μπει στο τρένο. Αυτή είναι τυχερή, ένα ταξί περνάει μπροστά της. Η έκρηξη στο παρακάτω στενό συνοδεύτηκε από το τρίξιμο των φρενών στις ράγες. Αυθόρμητο φρενάρισμα. Τέλος της διαδρομής.