«Αισθάνομαι τύψεις που ήμουν η αιτία να βρίσκονται αντικριστά και εύχομαι να μεγαλώσω γρήγορα και να πηγαίνω με τα μέσα μεταφοράς απ’ τον έναν στον άλλον.»
– από τον Παναγιώτη Σταυρόπουλο

Κάθε Παρασκευή μετά το σχόλασμα έρχεται ο μπαμπάς και με παίρνει απ’ το σχολείο. Τα Σαββατοκύριακα μένω μ’ εκείνον και τις καθημερινές με την μαμά. Όχι, δεν αποφάσισα εγώ πότε θα είμαι με ποιον. Απλά μου το ανακοίνωσαν οι γονείς. Την Παρασκευή θα αποχωρίζεσαι την μαμά και την Κυριακή τον μπαμπά, δεν χρησιμοποίησαν τις ίδιες λέξεις. Ωραιοποίησαν λίγο την πρόταση για να μην καταλάβει το μικρό παιδί.Το μικρό παιδί(εγώ δηλαδή) είναι δώδεκα ετών πια και ζει αυτή την κατάσταση τα τελευταία πέντε χρόνια. Καταλαβαίνω πως έχουν χωρίσει, διάλεξαν να μην έχουν κάποιο κοινό μεταξύ τους, μόνο εγώ τους συνδέω.

Ακόμη και τις λίγες στιγμές(τις Κυριακές) που συναντιούνται για να με κάνει πάσα ο ένας στον άλλον, είναι αμήχανοι και δεν κοιτιούνται στα μάτια. Συζητούν μόνο λίγα πράγματα σχετικά με την παραλαβή του ‘’προϊόντος’’, αν έφαγε, αν διάβασε, αν είναι κρυωμένο. Δεν διάβασε; Πάλι βόλτες την πήγαινες; Πάλι σουβλάκια την τάϊσες; Το μπουφάν της γιατί το έχει στα χέρια; Αυτοματοποιημένες συμπεριφορές και συζητήσεις που με κάνουν να νιώθω τόσο άσχημα. Αισθάνομαι τύψεις που ήμουν η αιτία να βρίσκονται αντικριστά και εύχομαι να μεγαλώσω γρήγορα και να πηγαίνω με τα μέσα μεταφοράς απ’ τον έναν στον άλλον.

Μεγαλώνω, αλλάζω, ωριμάζω, μα αυτοί κοιτούν να ρίξουν ευθύνες εκατέρωθεν. Τις τελευταίες φορές με βάζει η μαμά στο αυτοκίνητο για να μην ακούω αυτά που λένε. Βρε μανούλα μου γλυκιά το αυτοκίνητο μας είναι παλιό και η ηχομόνωση κακή, σας ακούω πάλι-στερεοφωνικά κιόλας! Τι να κάνω, να κλείσω τα αυτιά μου για να μην ακούω τις άστοχες επιλογές σας; Το παίζω αφηρημένη, δυναμώνω την μουσική, κάθε φορά καλούμαι να υποδυθώ την λίγο πιο χαζή απ’ την προηγούμενη φορά. Αυτή την εξέλιξη ζητούν για το παιδί τους;

Μάλλον πρέπει να πάρω την κατάσταση ολοκληρωτικά στα χέρια μου, να ορίζω εγώ την τύχη μου. Αν δεν το κάνω θα με παρασύρει η στασιμότητα που έχουν ‘’επιλέξει’’ για μένα.
Πάλι ήρθε το απόγευμα της Κυριακής.
Διάβασμα, μπουφάν, όχι φαγητό απ’ έξω. Διάβασμα, μπουφάν, όχι φαγητό απ’ έξω. Διάβασμα, μπουφάν, όχι φαγητό απ’ έξω. Διάβασμα, μπουφάν, όχι φαγητό απ’ έξω. Μπαμπά, μαμά, μου τρυπάτε τα αυτιά, σκάστε.