Μεθυστικά ταξίδια επί χάρτου
-γράφει η Ελίνα Παπαδοπούλου

Από τον κόλπο της Γασκώνης, τις εκβολές του Gironde, διέσχισα όλο το Bordeaux, σταματώντας μια στην αριστερή και μια στη δεξιά όχθη μέχρι το Sauternes.

Να δοκιμάσω ένα ποτηράκι γλυκό Semillon με επίδραση βοτρύτη και στη συνέχεια να πεταχτώ μέχρι το Pomerol για ένα πυκνό κόκκινο με χαρακτήρα μαύρου μούρου.

Θα κατέβαινα μέχρι το Madiran για ένα τραχύ Tannat αλλά προτίμησα να το στρίψω για τη Βουργουνδία και να προλάβω να πνιγώ στο Chablis πριν τους ανοιξιάτικους παγετούς και το απειλητικό χαλάζι.

Στο Beaujolais το κρασί Gamay κυριολεκτικά σκέφτηκα, δε θα μου κακόπεφτε μια βολτίτσα κατά κει.

Καθώς όμως η ανάμνηση της Αλσατίας από την προ εικοσαετίας επίσκεψή μου με τσίγκλισε περισσότερο, κατευθύνθηκα χωρίς δισταγμό σ’αυτήν την περιοχή με τη συγκλονιστική γεωλογική ιστορία.

Την προηγούμενη φορά θυμάμαι, είχα εξοντωθεί εντελώς περπατώντας κάπου 50 χιλιόμετρα ημερησίως στα κακοτράχαλα τα βουνά, παρέα με κάποιους αμετανόητα Γερμανούς, ενώ το βράδυ κατέληγα να καταναλώνω τεράστιες ποσότητες έξοχης ομολογουμένως μπύρας μαζί με απερίγραπτα αηδιαστικά κνέντελ συκωτιού.

Τώρα ήμουν αποφασισμένη να αφοσιωθώ στις τέσσερις ευγενείς ποικιλίες της περιοχής το δίχως άλλο. Ύστερα θ’ ανέβαινα προς την Καμπανία, οι φυσαλίδες πάντα μ’ενθουσίαζαν, ειδικά αυτές που απαιτούσαν κόπο για να γίνουν, χρόνο να ωριμάσουν και γνώση να ξεδιπλωθούν.

Επιπροσθέτως είχα να ταξιδέψω όλη την κοιλάδα του Λίγηρα. Θα ξεκινούσα λοιπόν ανατολικά μ’ένα Pouilly Fume με διακριτικές νότες καπνού και θα κατέληγα στη Nantes στις όχθες του Ατλαντικού μ’ένα ποτήρι Muscadet, πλημμυρισμένο από λεπτά αρώματα πράσινων φρούτων, ταιριαστά με την αναζωογονητική αύρα του πελάγου.

Στο Βόρειο Ροδανό θα πεταγόμουν μόνο και μόνο να κατεβάσω κανένα ποτηράκι Syrah, από κείνα τα ωραία που ψήνονται στον ήλιο της Côte Rôtie, με το βαθύ χρώμα, το γεμάτο σώμα, τα μπαχαρικά και την ανθική φινέτσα. Όλα τα υπόλοιπα, αποκλειστικά λευκά, της περιοχής μ’άφηναν παντελώς αδιάφορη, κι ας τα δρόσιζε μέχρι θανάτου η παγωμένη ανάσα του Mistral. Είναι γνωστό εξάλλου πως είμαι αμετάκλητα ταγμένη στο κόκκινο.

Στη συνέχεια, με μια σύντομη ενδιάμεση στάση στο Châteauneuf du Pape, και τραγουδώντας, τι άλλο, «θέλω να τον δω, θέλω να τον δω», θα έφτανα επιτέλους στον προορισμό της καρδιάς μου, στη Νότια Γαλλία.

Μια βόλτα απ’το Perpignan να επιβεβαιώσω τις φανταστικές ιστορίες του Αρνιού, μια στάση στο Pinet για ένα γρήγορο θαλασσινό Picpoul, μια επίσκεψη στο Montpellier να συναντήσω τον Νικόλα τον Σύρο και τη Φραγκοσυριανή του, και τέλος ένα φημισμένο Προβηγκιανό ροζέ του ονείρου λίγο έξω απ’ τη Μασσαλία.

Και έπειτα με περιμένουν η Ισπανία και οι Ριόχες της, η Πορτογαλία και ο Douro -η πιο παλιά προσδιορισμένη οινική περιοχή του κόσμου-, η Ιταλία με την μυθική ποικιλία της, η Γερμανία με μερικά από τα σπουδαιότερα Riesling στις απότομες πλαγιές του Mosel, η αυστηρή Αυστρία.

Μου μένει να διασχίσω θάλασσες κι ωκεανούς μέχρι να φτάσω στα κλήματα της ακτογραμμής του Ακρωτηρίου, που τα φρεσκάρει το ψυχρό ρεύμα Benguela καθώς ανεβαίνει απ’την Ανταρκτική.

Κι από κεί στην μακρινή πληθωρική California, μα μοναχά αν δεν μπαρκάρω με παγοθραυστικό για το ταξίδι της ζωής μου…

Θα τολμήσω τον απέραντο παγωμένο Καναδά για χάρη και μόνο ενός γλυκού Icewine, ως και στο Όρεγκον, στην Ουάσινγκτον και τη Νέα Υόρκη θα ξεπέσω για μια απατηλή; υπόσχεση ευωχίας.

Έχω να σκαρφαλώσω 3000μ. για ν’απαντήσω τους υψηλότερους αμπελώνες του κόσμου στην Αργεντίνα.

Yo soy como un chille verde, Llorona,
picante pero sabroso,

θα σιγοτραγουδήσω ρουφώντας ένα φτηνό Carmenere στην Colchagua.

Και μετά ντουγρού για Αυστραλία και Shiraz, μέχρι την θάλασσα της Τασμανίας και πιο πέρα, και τσουπ! 1900 χιλιόμετρα μόνο πιο μακριά, η Ν. Ζηλανδία με τις νυχτερινές θαλάσσιες αύρες της και τις αειφόρες αμπελοκαλλιέργειές της.

Επί του το παρόντος όμως, ας μου αρκέσει ένα ποτήρι αλμυρό Ασύρτικο, ηφαιστειογενές, λιτό και αρρενωπό, μια παλιωμένη Νεμέα, (Κορίνθια γαρ εξ ημισείας) ή ένα αριστουργηματικό ξινόμαυρο, με τσιμπητές νότες ντομάτας, να συνοδεύει ανάλαφρα τα κρύα φασολάκια μου.

Στο κάτω κάτω ποιός φεύγει το καλοκαίρι απ’την Ελλάδα;