«- Σας παρακαλώ… μουρμούρισα. Έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθήσω.
– Εσείς κάνατε ευχή όταν γεννήθηκε η κόρη σας;
– Ναι»
– γράφει η Σταυρούλα Αντζουλάκου

Ήξερα πως έπρεπε να πάω στο Γκισέ. Δεν θυμάμαι ποιος μου το ‘χε πει ή πού το είδα γραμμένο, αλλά ήταν κοινώς αποδεκτό πως αν ήθελες να εκφράσεις ένα αίτημα, οτιδήποτε, έπρεπε να απευθυνθείς στην Υπηρεσία. Και να πας στο Γκισέ. Μάζεψα το κουράγιο μου και πήγα.

– Καλημέρα σας, είπα θαρρετά στην υπάλληλο.
– Τι θέλετε; με ρώτησε ελαφρώς βαριεστημένα. Ούτε τα μάτια δεν σήκωσε.
– Θα ήθελα να παραγγείλω μια νέα ζωή.
– Για σας; με ρώτησε τώρα ρίχνοντάς μου μια σύντομη ξαφνιασμένη ματιά. Ήδη ξεφύλλιζε ένα τεφτέρι.
– Όχι , διευκρίνισα αργά και αποφασιστικά (όπως θα ‘πρεπε να μιλάμε σε μια υπάλληλο του Δημοσίου). «Εγώ έχω πεθάνει. Για την εγγονή μου πρόκειται.
– Δεν μπορείτε. Μόνο η μητέρα έχει αυτό το προνόμιο. Μπορεί να κάνει μια ευχή όταν γεννιέται το παιδί της.
– Ναι, αλλά η κόρη μου ίσως δεν μπορέσει… Ίσως δεν ξέρει…
– Απ’ ό,τι βλέπω, η εγγονή σας δεν έχει γεννηθεί ακόμα , μου είπε συνοφρυωμένη, κοιτάζοντας τα χαρτιά της.
– Πράγματι…
– Και πού ξέρετε πως θα είναι εγγονή; με ρώτησε τώρα, πνίγοντας ένα γέλιο.
– Στο σόι μου γεννιούνται πρώτα κόρες , της είπα. Από τον νου μου πέρασε φευγαλέα η εικόνα ενός νεαρού πάνω σε μοτοσυκλέτα. Αλλά αυτός θα ερχόταν αργότερα. Αργότερα…
– Δεν γίνεται να κάνετε εσείς την ευχή. Δεν δικαιούσθε.

Θα με έδιωχνε. Θα έκλεινε το πορτάκι.

– Σας παρακαλώ… μουρμούρισα. Έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθήσω.
– Εσείς κάνατε ευχή όταν γεννήθηκε η κόρη σας;
– Ναι.
– Τι είδους;
– Να έχει δυσκολίες η ζωή της, αλλά να μπορεί να τις υπερπηδά.
– Έξοχα! Καλά μου θύμιζε κάτι η περίπτωσή σας! Συνήθως ζητούν άλλα πράγματα, υγεία, πλούτη, τύχη και τέτοια, ξέρετε. Άρα, δεν θα υπάρχει πρόβλημα για την κόρη σας. Θα τα καταφέρει.
– Ναι, αλλά ξέχασα κάτι σημαντικό! Είναι αδήριτος ανάγκη, τουλάχιστον να διορθωθεί το λάθος στην επόμενη γενιά!
– Δεν μπορείτε, λέμε! Για πείτε μου όμως, έχω περιέργεια. Τι ευχή θα θέλατε να δώσετε;
Πήρα μια βαθειά ανάσα:
– Θα ήθελα να έχει μια ελεύθερη ζωή.
– Μια ελεύθερη ζωή; επανέλαβε δύσπιστα.
– Ναι.
Γέλασε. Ένα ηχηρό, βεελζεβούλειο γέλιο.
– Μα τι λέτε κυρία μου; Σε καλό σας! .

Σκούπισε τα μάτια της που είχαν δακρύσει από τα γέλια. Το ανέκδοτο της ημέρας, σίγουρα. Κράτησα την θέση μου με αξιοπρέπεια.

– Δεν υπάρχει ελευθερία. Θα έπρεπε να το ξέρετε. Τόσες δεκαετίες ζήσατε στην γη.
– Υπάρχει , επέμεινα με πείσμα. «Κάποτε θα υπάρξει. Καιρός είναι να υπάρξει. Και θα ήθελα, αν γίνεται, να το ξεκινήσει η εγγονή μου .
– Δεν έχετε ιδέα σε τι την καταδικάζετε. Θα σταυρωθεί σε τρία χρόνια από την στιγμή που θα αρχίσει τον αγώνα. Στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή.
– Ναι, αλλά ο κόσμος θα αλλάξει. Και δεν θα είναι καταδίκη γι’ αυτήν. Θα ζήσει, όσο ζήσει, έξω από τα κουτάκια. Θα ανασαίνει δίχως φόβο. Και… Τώρα την κοίταξα εγώ στα μάτια, «…αυτό θα είναι και το δικό σας τέλος.

Για μια στιγμή η σκηνή φωτίστηκε με ροζ και κόκκινα λαμπάκια, σαν υπερπαραγωγή σε καμπαρέ. Η υπάλληλος με κοίταξε σαρδόνια.

– Είμαι στις καλές μου σήμερα, γι’ αυτό σας λέω να μου αδειάσετε την γωνιά. Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Καλή είστε και του λόγου σας! Μια ζωή -την δική σας ζωή- την περάσατε κρυμμένη στο λαγούμι σας κι έχετε το θράσος τώρα να ζητάτε να κανονίσετε την ζωή της αγέννητης εγγονής σας, την πορεία της ανθρωπότητας και την ύπαρξη της Υπηρεσίας! Έχετε χάρη που σύμφωνα με τα κιτάπια μας, είστε από τις ελαφρές περιπτώσεις! Χαίρετε!

Κλονίστηκα. Πιάστηκα από το παραπέτο του Γκισέ.

– Δεν υπάρχει λοιπόν καμμία ελπίδα; Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;
– Αυτός όχι. Ο επόμενος, παρακαλώ!
– Ο επόμενος κόσμος;
– Όχι κυρία μου. Ο επόμενος στην ουρά!

---

16 Δεκεμβρίου 2012

---