«Στο υπόγειο τού σπιτιού έφτιαξε μια κρυψώνα, με δυο δωμάτια και ένα υποτυπώδες μπάνιο. Κουβάλησε πολλές προμήθειες κι αρκετά βιβλία. Και ξεκίνησε την υπόγεια και μυστική ζωή του.»
-γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Οι άνθρωποι (γενικά και ειδικά, φυσικά και αφύσικα, σωτηριολογικά και φθογγολογικά) τον φόβιζαν. Ένας αταβιστικός φόβος απέναντι την ανθρώπινη παρουσία τον είχε επηρεάσει καταλυτικά. Δεν είχε κάποια συμπλεγματική αγοραφοβία, αλλά τού «καρφώθηκε» η ιδέα ότι οι άνθρωποι (κοντινοί και μακρινοί) ήταν επικίνδυνοι και ήθελαν το κακό του. Πίστευε ότι όλοι όσοι κυκλοφορούσαν έξω (σε απόσταση αναπνοής και σε απόσταση φωτός) και περιφέρονταν γύρω του, θα τον δολοφονούσαν. Παραιτήθηκε από τη δουλειά σχετικά εύκολα και οχυρώθηκε στο σπίτι του, σχετικά δύσκολα. Αποφάσισε ότι θα ‘βγαινε στον κόσμο, μόνο όταν θα περνούσαν εννέα μήνες (δεν ήταν και κάποιο μεγάλο διάστημα, αλλά ήταν αρκετό για μια νέα παρουσία). Τότε θα έκανε την εμφάνισή του. Στο υπόγειο τού σπιτιού έφτιαξε μια κρυψώνα, με δυο δωμάτια και ένα υποτυπώδες μπάνιο. Κουβάλησε πολλές προμήθειες κι αρκετά βιβλία. Και ξεκίνησε την υπόγεια και μυστική ζωή του.

Αλλά σύντομα (εντελώς) άρχισαν οι έξωθεν παρενοχλήσεις και επεμβάσεις. Κάποιες φόρες (κατά περίεργο τρόπο) τις νύχτες, οι κορυφαίες ποιητικές συλλογές της χώρας και οι διαλέξεις των επίσημων λογοτεχνών της ευρύτερης περιοχής, έμπαιναν στην κρυψώνα. Κυριολεκτικά τρύπωναν στα υπόγεια δωμάτια, άνευ ντροπής. Κανονική εισβολή.

Άλλες πάλι φόρες, κάτι περίεργοι αχθοφόροι με μορφή τρωκτικών (κυρίως αρουραίων), άνοιγαν τρύπες (ή μικρά λαγούμια) και κουβαλούσαν στην κρυψώνα διάφορα λογοτεχνικά βραβεία (παλιάς και νέας κοπής). Αυτά τα βραβεία είχαν ανθρώπινη φωνή. Έκαναν τέτοια φασαρία μες στην υπόγεια κρύπτη που αναγκαζόταν να τα εξουδετερώνει με διάφορους μυστικούς τρόπους (μια φορά μάλιστα τους είχε δώσει χρήματα κι εξαφανίστηκαν). Ήταν ιδιαίτερα καλός στις παγιδεύσεις, από παιδί. Εκτός από τις συνήθεις ονειροπαγίδες, κατασκεύαζε λογοπαγίδες και σπουδαιοπαγίδες (για τα πολιτικά πράγματα και πρόσωπα που τον ενοχλούσαν). Η αποτελεσματικότητα των παγίδων τον διέσωσε από τους ενοχλητικούς παρείσακτους (για ένα διάστημα).

Δυστυχώς όμως, υπήρχε και μια ακόμη απειλή που δεν την υπολόγισε: οι αόρατοι εχθροί, που ήταν πιο σκληροί και πιο ύπουλοι από τις πολυθρύλητες συλλογές, τα ποικιλώνυμα βραβεία και τους επιθετικούς αρουραίους. Βρίσκονταν παντού σαν σκιές και τον παρακολουθούσαν. Ξεγλιστρούσαν εύκολα απ’ όλες τις παγίδες που είχε εφεύρει. Δεν τον άφηναν να κοιμηθεί, τον βασάνιζαν, τού έκλεβαν τις λέξεις ακόμα και τα όνειρά του. Όταν προσπάθησε να ξεφύγει απ’ αυτούς, ήταν πολύ αργά.